Αρχική σελίδα → Εκ Θεού άρξασθε → Σύμμεικτα

Σας ευχαριστούμε, Σεβασμιώτατε...

Μαίρη Κατσανοπούλου, εφ. Τα Νέα, 4/8/2005

Στις 24 αυτού του μήνα, κάτι μεγάλο - και δυσάρεστο - θα συμβεί. Μου το είπαν στην αρχή του καλοκαιριού και δεν το πίστευα. Ρώταγα, ξαναρώταγα, γινόμουν πιεστική και κουραστική στους συνομιλητές μου. «Γιατί; Μα πώς; Δεν είναι δυνατόν! Πώς θα είναι ο τόπος μετά από αυτό;».

Ο Ειρηναίος Κισσάμου και Σελίνου, αυτή η μυθική, βιβλική μορφή, που άλλαξε την Κρήτη και την άποψη του κόσμου για την Εκκλησία... Αυτός που οραματίστηκε και πραγματοποίησε με επιτυχία καθετί προοδευτικό και νεωτεριστικό (αγροτικούς συνεταιρισμούς, ναυτιλιακές εταιρείες λαϊκής βάσης, τεχνικές σχολές και οικοτροφεία για τα παιδιά από τα χωριά, πνευματικά κέντρα νεότητας, Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης για διεθνή συνέδρια, καταστήματα τροφίμων από ενώσεις καταναλωτών, πολιτιστικούς συλλόγους, κέντρα διατήρησης της λαϊκής τέχνης και παράδοσης, μουσικές ορχήστρες από νέους - για να θυμηθώ μόνο μερικά), δεκαετίες ολόκληρες πριν αυτά γίνουν στην υπόλοιπη Ελλάδα... Αυτός που εξορίστηκε από τη χούντα στη Γερμανία (τόσο τον φοβόντουσαν!) και επέστρεψε αργότερα πανηγυρικά, ύστερα από την επανάσταση και τη δυναμική απαίτηση του λαού του... Αυτός που υπήρξε πάντα υπεράνω κομμάτων, πολιτικών και μικροσυμφερόντων και τα καυτηρίαζε... Παραιτείται στο τέλος αυτού του Αυγούστου και αποσύρεται. Φεύγει - λόγω ηλικίας και υγείας - με την αξιοπρέπεια που πάντα τον ξεχώριζε...

Τι θα γίνουν, όμως, όλα τα «ορφανά» του; Πώς θα είναι η Κρήτη, ο λαός της; Πώς θα ζήσουμε όλοι εμείς που είχαμε - έστω από μακριά - ένα πρότυπο, ένα φάρο αγάπης, έναν βράχο πίστης, ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τις ελπίδες μας, όχι μόνο για τον Χριστιανισμό, αλλά και για τον Άνθρωπο; Που σε κάθε κλυδωνισμό (όπως στα πρόσφατα ρεζιλίκια της Ελλαδικής Εκκλησίας), προσβλέπαμε πάντα για παρηγοριά και αντιστάθμισμα στη σεβάσμια εικόνα του, το καλοσυνάτο βλέμμα του, τη γαλήνια φωνή του, που ήξερε πάντα να σε καθηλώνει, να σε ηρεμεί, να σε εμψυχώνει...

Πόσο πραγματική είναι αυτή τη φορά η τετριμμένη φράση, που συχνά λέμε και γράφουμε: «Τώρα πια, θα είμαστε όλοι πολύ φτωχότεροι». Μια ολόκληρη εποχή τελειώνει... Ο ίδιος, όμως, και το έργο του θα βρίσκεται πάντα μαζί μας. Μέσα στην ψυχή μας και στην καρδιά μας... Σας ευχαριστούμε, Σεβασμιώτατε...