→ Εκ Θεού άρξασθε → Σύμμεικτα

Είμαι η Άνοιξη

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης, εφ. Ελευθεροτυπία, 3/4/2010

Βαδίζουμε προς την Ανάσταση κι όσο δεν τη βλέπουν οι πιστοί τόσο πιο νωρίς την κοπανάνε απ' το Χριστός Ανέστη για να φάνε για δεκακισχιλιαστή φορά, και βάλε, στη ζωή τους και μάλιστα μεσάνυχτα, έντερα, συκώτια, αβγά, ψητά, γλυκά, να πιουν κρασιά και μπίρες, μπας και δουλέψουν οι εντατικές, οι τοπικοί γιατροί, τα Κέντρα Υγείας, που υπολειτουργούν ολοχρονίς σ' όλη την επαρχία, κούφια η ώρα.

Βαδίζουμε προς την Ανάσταση, σαν ζώα, σαν ούφο, αμέτοχοι-συμμέτοχοι, συγκεχυμένοι και, στην ουσία, άπιστοι. Οι πιο πολλοί. Κακό δεν είναι να 'σαι άπιστος. Κακό είναι να παριστάνεις τον πιστό. Και χείριστο να είσαι ασεβής.

Θα 'ταν πιο ειλικρινές, και ίσως κάτι γέναγε, αν παύαμε να ακολουθούμε από συνήθεια τον Επιτάφιο και το αναστάσιμο φως των κεριών. Χωρίς συμμετοχή ψυχής, διπλά τα βάσανα. Κι εμείς ταλαιπωρούμαστε άδικα και τη θρησκεία γελοιοποιούμε, πλήθος και ιερείς. Ενα σμάρι.

Είναι οι νεραντζανθοί, που τριγυρίζουν στο μυαλό μου, όπου τρυπώσαν απ' τα ρουθούνια, και φωνάζουν: Εμένα γιόρτασε. Είμαι η Ανοιξη εδώ και αιώνες, αξία διαχρονική, χειροπιαστή. Εμένα γιορτάζεις, που κάθε χρόνο ανασταίνομαι. Αφού σταυρώνομαι απ' το βαρύ χειμώνα. Εμένα γιορτάζεις, 12 μήνες έχω κι εγώ για μαθητές κι έναν Ιούδα Μάρτη, που με προδίδει διαρκώς. Μια μάνα Φύση έχω, καρτερική, μακριά μου, χωρίς να διεκδικεί την ύπαρξή μου. Κι έναν πατέρα δημιουργό, το πυρ, που φτιάχνει ζωές, νέα σώματα μέχρι τις εσχατιές του σύμπαντος.

Με τις δυνάμεις μου ανασταίνω τις ψυχές, με τους χυμούς, που λέτε συναισθήματα, και που κινούν τον έρωτα. Αυτός είναι ο Χάρος του θανάτου. Ο έρωτας.

Είμαι η Άνοιξη. Κάποτε μ' αναγνώριζαν με τ' όνομά μου και με τιμούσαν. Μετά με είπαν χίλια ονόματα και μ' έκαναν θρησκεία. Για την ακρίβεια, με έκαναν κεφάλαιο θρησκείας. Κάθε θρησκείας.

Γεννιέμαι και πεθαίνω προτού φανούν οι άνθρωποι στη Γη. Και δεν με νοιάζει για πόσο ακόμα θα υπάρχω. Δωρεάν η ύπαρξή μου. Δεν έχω προσφορά, ούτε και οπαδούς ή εχθρούς. Αυτά είναι αδυναμίες και ανάγκες των ανθρώπων.

Είμαι η Άνοιξη. Εμένα στ' αλήθεια γιορτάζεις.