Χορός χωρίς αποσκευές

Ιωάννα Κλεφτογιάννη, εφ. Ελευθεροτυπία, 30/3/2009

Η Πέρσα Σταματοπούλου αναρωτιέται στο «Χωρίς» πάνω στην απώλεια

«Χωρίς»

Την έννοια της απώλειας, ως «έλλειψη, στέρηση ή απουσία», επεξεργάζεται το νέο μινιμαλιστικό σόλο της καλής χορογράφου Πέρσας Σταματοπούλου. Παρουσιάζεται την ερχόμενη Κυριακή, τη Δευτέρα και την Τρίτη στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. «Ούτως ή άλλως, αυτός ο μινιμαλισμός είναι το ύφος που τα τελευταία χρόνια διατρέχει όλες τις δουλειές μου», υποστηρίζει η καλλιτέχνιδα. Στο λιτό «Χωρίς» χορογράφησε τον εαυτό της αντλώντας υλικό από τη «δεξαμενή» της δικής της βιωματικότητας. «Μια προσωπική, ανθρώπινη και υλική απώλεια», όπως εξηγεί, «που σιγά σιγά άρχισε να εξαπλώνεται σε περαιτέρω φάσεις και τομείς της ζωής».

«Το "Χωρίς" είναι ένα προσωπικό ταξίδι χωρίς αποσκευές μέσα σε έναν απόλυτα άδειο και αφαιρετικό χώρο, όπου υπάρχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα για την κίνηση, τη μουσική και τα φώτα. Μόνο τα απολύτως αναγκαία για να εκφραστεί το σώμα. Ετσι ξεδιπλώνονται μικρά σπονδυλωτά στιγμιότυπα», λέει.

Εννοιολογικά, δεν επεδίωξε η περφόρμανς της να επεξεργάζεται θεωρητικά, λόγια ζητήματα, αλλά να θέτει ερωτήματα με τα οποία όλοι αναμετριόμαστε καθημερινά: «Αν υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος απογυμνώνεται από καθετί περιττό, μπορεί να επαναπροσδιορίζεται κάθε φορά; Αλλά και πάλι, ποια είναι τα απαραίτητα και τα αναγκαία που πρέπει να κρατήσει στη ζωή του;», ρωτά στο σόλο της η Σταματοπούλου.

Και το «2027», η τελευταία της δουλειά πέρσι τον Μάιο στο «Bios» ήταν ένα σόλο με ερμηνεύτρια την Όλια Λιδάκη. «Διαπραγματευόταν ένα μεταλλαγμένο άνθρωπο σε ένα υποτιθέμενο, μελλοντικό χώρο έπειτα από οικολογική καταστροφή». Ο καθένας θα πίστευε ότι το σόλο είναι η εύκολη και οικονομική λύση στους χαλεπούς καιρούς μας. «Για μένα μόνο η λύση δεν είναι», ξεκαθαρίζει η Σταματοπούλου. «Είναι μια από τις πιο δύσκολες υποθέσεις στο χορό. Πρέπει να ξεγυμνώνονται ένα σώμα και μια ψυχή τελείως».

Ο σύγχρονος ελληνικός χορός έχει βρει το βηματισμό του; «Πιστεύω ότι έχουν γίνει πολλά βήματα, αλλά ακόμα αναζητάμε μία ταυτότητα. Πολύ μεγάλο ρόλο σ' αυτό παίζουν οι συνθήκες, που είναι αποτρεπτικές».

Ιδίως το τελευταίο διάστημα οι συνθήκες για τον εγχώριο χορό είναι χειρότερες από ποτέ άλλοτε, εξαιτίας της καθυστέρησης των επιχορηγήσεων. «Τα πράγματα στο χορό είναι χάλια. Δεν υπάρχει καμία ορατότητα. Είμαστε όλοι επί ξύλου κρεμάμενοι», παραδέχεται η Σταματοπούλου. Πέρσι, για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια δεν επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟ. «Και κοιτάζοντας, όμως, μπροστά στο μέλλον για τις νέες επιχορηγήσεις όλα είναι θολά· δεν ακούγεται ούτε κινείται τίποτα. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει». Παρ' όλα αυτά η χορογράφος και χορεύτρια ελπίζει «οι καλές παλιές εποχές να μη φύγαν ανεπιστρεπτί». «Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος», διατείνεται. «Θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα, κι ας έχουνε βαλτώσει, μπορούν να γίνουν καλύτερα... Θέλει υπομονή και κουράγιο ο χορός».