Αόρατος εραστής

Γιάννης Ζουμπουλάκης, εφ. Το Βήμα, 6/2/2011

«Η υπογραφή» (Ελλάδα, 2011) του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, με τους Μαρία Πρωτόπαππα, Γιώργο Χωραφά, Νίκο Κουρή, Αλεξία Καλτσίκη

Μιλάμε συχνά για την τεράστια δύναμη του αληθινού, άνευ όρων έρωτα, για τα εμπόδια που μπορεί να ξεπεράσει, για την υπεροχή του μπροστά στην ύλη. Ξέρουμε όμως ότι πάντα προκύπτουν συμβάσεις και υποχωρήσεις και εμπόδια, όλα αυτά που συνήθως οδηγούν στην άτσαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, στη ρουτίνα της καθημερινότητας, στην τριβή της ζωής. Υπάρχει άραγε αληθινός, ανιδιοτελής, αμόλυντος έρωτας; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω, όμως παρατηρώντας προσεκτικά την «Υπογραφή» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου , σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι όπως περίπου θέλει να τον δείξει η ταινία.

Στην ουσία παρακολουθούμε την περίπτωση ενός ταλαντούχου ζωγράφου ( Γιώργος Χωραφάς ) αποφασισμένου να θυσιάσει ολοκληρωτικά τη ζωή του, χωρίς καμιά απολύτως υποχώρηση, για μια γυναίκα, επίσης ζωγράφο ( Μαρία Πρωτόπαππα ). Για τον μεγάλο του έρωτα. Τον μοναδικό έρωτα. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε το χρήμα, ούτε η δόξα, ούτε η καταξίωση, ούτε καν η υγεία του. Μόνο η γυναίκα. Για αυτή τη γυναίκα θα υπογράψει συμβόλαιο με την ανυπαρξία, θα αυτοθυσιαστεί, θα γίνει αόρατος για να της προσφέρει τα πάντα. Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στ΄ αλήθεια ή είναι βγαλμένος από σενάριο επιστημονικής φαντασίας;

Υπάρχει και λέγεται Άγγελος. Όνομα και πράγμα... Εκείνος ζωγραφίζει και η γυναίκα, η Μαρία, υπογράφει τους πίνακές του. Χάρη σε αυτόν εκείνη κερδίζει διεθνή φήμη. Θα χωρίσουν, θα τα ξαναφτιάξουν. Τους βρίσκουμε στο Παρίσι, στην Αρκαδία, στην Αθήνα. Θα μπλέξουν σε απίστευτες περιπέτειες, ένας ύποπτος πολιτικός μηχανικός θα τους απειλήσει (ο Νίκος Κουρής σε έναν απρόβλεπτο, σκοτεινό ρόλο) και αυτό το τρελό ταξίδι τους θα είναι η ταινία.

Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, γνωστός από την πορεία του στον χώρο του ντοκυμαντέρ («Γεώργιος Σεφέρης: Ημερολόγια καταστρώματος», «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη»), επέλεξε ένα ντετέκτιβ στόρι ως περίβλημα της «Υπογραφής». Καλή η ιδέα, η ίντριγκα ανέκαθεν πρόσθετε νοστιμιά. Ετσι λοιπόν η ιστορία του ζευγαριού γνωστοποιείται στον θεατή μέσα από την αφήγηση του Αγγελου σε μια ιστορικό τέχνης ( Αλεξία Καλτσίκη ) η οποία τον έχει προσεγγίσει γιατί ενδιαφέρεται για την ανάδειξη του έργου της ζωγράφου, το οποίο όμως στην πραγματικότητα είναι το έργο του Αγγελου αλλά εκείνη δεν το ξέρει.

Καταλήγουμε λοιπόν σε ένα παράξενο και περιέργως τρυφερό παιχνίδι ανάμεσα στον έρωτα, το ψέμα και την τέχνη, ένα παιχνίδι στο οποίο προσωπικά δέχθηκα να συμμετάσχω γιατί μου κίνησε την περιέργεια, έστω και αν τελικά ένιωσα ότι αν το φιλμ ήταν λίγο μικρότερο θα ήταν και πιο δραστήριο.

Επισημαίνω την πολύ καλή δουλειά του Ηλία Κωνστανταράκου στη φωτογραφία, του Πάνου Παπαδημητρίου στον ήχο και της Φανής Αλεξάκη στο μακιγιάζ.