Παιδεία κάτω από τη βάση

Έλενα Ακρίτα, εφ. Τα Νέα, 1/10/2005

ΤΕΛΙΚΑ, δεν είμαι εγώ η τρελή. (Ή, μάλλον, είμαι - αλλά όχι στο συγκεκριμένο θέμα!) Φωνάζω η καψερή. Ουρλιάζω η δόλια μάνα: Έχουμε ρίξει τα παιδιά μας στον πάτο που πηγαδιού που λέγεται «Παιδεία». Και δεν τους ρίχνουμε το σκοινί να τα τραβήξουμε πάνω, στο φως. Πάμε να ξεκάνουμε ό,τι πιο πολύ αγαπάμε. Στραγγαλίζουμε την παιδικότητά τους. Αντικαθιστούμε το παιχνίδι με τα ιδιαίτερα.

Τελικά, δεν είμαι εγώ η τρελή του χωριού. Τα ίδια προκύπτουν κι από τις μελέτες του ΟΟΣΑ: Μέσα από στατιστικές, αριθμούς, ιεραρχήσεις μεταξύ των χωρών προκύπτει ότι η Ελλάδα στη γενική κατάταξη είναι να μας κλαίν' κι οι ρέγκες. Εκεί - εκεί - στη B' Εθνική! Όλες οι άλλες χώρες καπάκι από πάνω μας - με εξαίρεση την Τουρκία και την Κορέα. (Στην έρευνα δεν συγκαταλέγεται η Νέα Γουινέα και η φυλή των Παπούα!).

Χέρι - χέρι με την Τουρκία, η Ελλάδα έχει την πρωτιά και στα ιδιαίτερα μαθήματα. Αφού τα παιδιά μας επιστρέψουν εξοντωμένα από το σχολείο (οι ώρες διδασκαλίας είναι περισσότερες από ό,τι στις άλλες χώρες της Ευρώπης) αρχίζουν το ένα ιδιαίτερο μάθημα μετά το άλλο. Τρέχουν από το ένα φροντιστήριο στο άλλο. Να καλύψουν τα κενά της πανάκριβης δωρεάν παιδείας. Να μπαλώσουν το κουρέλι που ψυχαναγκαστικά τούς φοράμε κατάσαρκα.

Ποιο είναι εδώ το ηθικό δίδαγμα; Τι ακριβώς μας διδάσκει ο ποιητής; Ότι το να είσαι παιδί αποτελεί βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα. Σε σχέση με άλλα κράτη, καταναλώνεται περισσότερος χρόνος μελέτης για ανύπαρκτης ποιότητας εκπαίδευση. Για να δώσουμε, τελικά, την παιδική ηλικία αντιπαροχή στη νεανική ανεργία.

KAI ΜΙΛΑΜΕ για χοντρή ανεργία. Ο ένας στους 5 νέους δεν μπορεί να βρει δουλειά ακόμα και 5 χρόνια μετά τις σπουδές του. Αλλά και οι υπόλοιποι 4 δεν πάνε καλύτερα: Άλλοι υποαπασχολούνται. Άλλοι απορροφώνται σε εργασίες άσχετες με αυτό που σπούδασαν.

Αυτό το ζούμε. Το βλέπουμε γύρω μας: Όλα αυτά τα παιδιά που μας φέρνουνε το ντιλίβερι στο σπίτι δεν είχαν όνειρο να γίνουν πιτσαδόροι. Όμως, υπάρχει επί της ουσίας επαγγελματικός προσανατολισμός; Προσαρμόζονται οι επιλογές των παιδιών στην κατεύθυνση της ζήτησης; Ή τα τσουβαλιάζουμε στα πανεπιστήμια, ερήμην της αγοράς εργασίας;

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, ρε γαμώτο! Ντρέπομαι να λέω ψέματα στο παιδί μου. Ντρέπομαι να υποστηρίζω πράγματα που δεν τα πιστεύω. Όταν πήζει, όταν εκρήγνυται, όταν φτάνει στο μη περαιτέρω, ντρέπομαι να του μιλάω για «αποσκευές» που δεν είναι παρά άδειες βαλίτσες. Κι όπως κάθε γονιός, κουράστηκα να σέρνω στην ανηφόρα ένα κάρο γεμάτο από τα απορρίμματα που, κατ' ευφημισμόν ονομάζονται «εφόδια». Και κανένας να μη δίνει ένα χεράκι. H Πολιτεία μας γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Σαν πουρμπουάρ, πετάει τα φραγκοδίφραγκα της ξεφτίλας πάνω στον δίσκο που απλώνει η Παιδεία. Και καταντάει τα παιδιά μας σπασικλάκια και φυτά. Στραγγίζει την ατομικότητα. Ενθαρρύνει την κλωνοποίηση. Παιδιά όλα ίδια μεταξύ τους. Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα. Που βαδίζουν - με βήμα χήνας - στα χαρακώματα της ενηλικίωσης με όπλα άσφαιρα. Γιατί άοπλα το κράτος τα στέλνει στο πεδίο της μάχης.

ΑΓΑΠΗΤΗ κυρία Κουτσίκου - Γιαννάκου, όπως όλοι, είδα κι εγώ τη φωτογραφία σας από τις εκδηλώσεις στις Πρέσπες. Όπως όλοι, θαύμασα κι εγώ τα υπέροχα γάντια σας με τις απαστράπτουσες πέτρες Σβαρόφσκι.

Και απολύτως σας κατανοώ: Δεν θέλετε να λερώσετε τα ολόλευκα χειρόκτιά σας βυθίζοντάς τα στα απόνερα της Ελληνικής Παιδείας!