Τσιπουράκι

Λευτέρης Παπαδόπουλος, εφ. Τα Νέα, 23/4/2005

Κάτω, ακριβώς, από τα Μετέωρα, λες και ήμουν αλκοολικός, ένιωσα έντονη την επιθυμία να πιω ένα τσιπουράκι. Το ίδιο και ο φίλος μου ο Πεπελάσης. Μπήκαμε - δέκα άτομα παρακαλώ - στο μαγαζί του Κώστα Βαβίτσα. «Είναι ωραία έξω, τώρα με τη λιακάδα...», μας είπε. «Βολευτείτε κι έρχομαι αμέσως για τα περαιτέρω...».

Πράγματι, ήταν πολύ ωραία. Ο Βαβίτσας, γυμνός από τη μέση και πάνω, καθάρισε δύο τραπεζάκια κι ύστερα άρχισε να φέρνει ρακές, σαλάτες, ελιές, πατάτες τηγανητές, τυριά. Πιάσαμε την κουβέντα και το πιοτό κι είχαμε ξεχάσει Αθήνες, δουλειές, τραβήγματα. Ύστερα από μια ώρα, ζητήσαμε «λογαριασμό». «Τι λογαριασμό; Όλα τα κερνάει το κατάστημα! Λίγα ήταν αυτά που σας πρόσφερα, αλλά υπάρχει καλή καρδιά».

Χρόνια είχα να πάω στα Τρίκαλα. Μπορεί και τριάντα. Θυμόμουν έντονα το ποτάμι που χωρίζει την πόλη στα δύο κι εκείνους τους παλιούς φανοστάτες, στην κεντρική πλατεία, όπου είχαν κρεμάσει, το '45, τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλλα. Τώρα, φανοστάτες δεν υπάρχουν. Τα νερά του ποταμού ταξιδεύουν μαλακά. Και στην κεντρική γέφυρα τα ζευγαράκια πηγαίνουν κι έρχονται βιαστικά, μ' εκείνη τη σπίθα της άνοιξης και του έρωτα να καίει τα μάτια τους...

Πρωινή λαϊκή αγορά. Φρέσκα φρούτα και λαχανικά στα τελάρα. Ολόκληρη η περιοχή ευωδιάζει. Περιπλανήθηκα μια ώρα, ανάμεσα σε πάγκους και σε καφάσια. Ο κόσμος «ρωτούσε για την ποιότητα», ψώνιζε, περίμενε ρέστα, ψιλοκουβέντιαζε. Οι δρόμοι, ολόγυρα, γεμάτοι και ζωηροί. Μια επαρχιακή πόλη, που είναι πολύ ζωντανή κι ας περνάει, οικονομικά, πολλές δυσκολίες, όπως ολόκληρη η Ελλάδα, άλλωστε.

Είχαμε στην παρέα έναν ντόπιο καθηγητή, εξηντάρη, που ήξερε απ' έξω κι ανακατωτά τα παλιά Τρίκαλα, με τους οίκους ανοχής και τα μαγαζιά της νύχτας. Όλα τα παλιά σπίτια έχουν γίνει ταβέρνες. Και, πρέπει να πω, καλού γούστου. Βοήθησαν και οι πεζόδρομοι για ν' αλλάξει το «τοπίο». Σε μια γωνία, σε κάποιο εγκαταλελειμμένο υπόγειο, να και ο «Μαύρος γάτος», όπου έπαιζε και τραγουδούσε κάποτε ο Τσιτσάνης.

Ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Βίρβος, πρωτοπαλίκαρα του λαϊκού τραγουδιού, όλοι από 'δώ! Και ο Κολοκοτρώνης, από την Καλαμπάκα, λίγο πιο πέρα, Όμως, το «Μουσείο Τσιτσάνη» ακόμα περιμένει! Νομίζω ότι ο δήμαρχος πρέπει να βιαστεί - να σπρώξει τα πράγματα. Και μαζί του, όλοι οι Τρικαλινοί. Δεν έχει πολλούς Τσιτσάνηδες αυτός ο τόπος...