→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Ακούγαμε με το ίδιο πάθος διαμάντια και σκουπίδια...»

Χάρη Ποντίδα, εφ. Τα Νέα, 7/7/2003

Οι «Περιπέτειες ενός Προσκυνητή» αναδεικνύουν τον μουσικό Αλκίνοο. Τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τον «Ανεμοδείκτη» έκαναν τη δουλειά τους...

Τα 13 νέα τραγούδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη βρίσκονται ήδη σε περιοδεία μαζί με τον δημιουργό τους, ο οποίος συνοδεύεται και φέτος από την ίδια εξαιρετική ομάδα μουσικών

Πάνε 10 χρόνια που ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έκανε την «Αγορά του Αλ Χαλίλι» δημοφιλές σάουντρακ της καθημερινότητάς μας. Το 1993 ήταν που τα σώματα έπαιρναν φωτιά στον λικνιστικό ρυθμό του τραγουδιού και ο «μικρός» με την αλογοουρά και το καθαρό βλέμμα ήταν ένα άγνωστο, πλην όμως ευχάριστο, και λίαν καλοδεχούμενο νέο πρόσωπο.

Μια πρώτη επιτυχία και μάλιστα από το πρώτο βήμα μπορεί να θεωρηθεί και τυχαία, όμως στην περίπτωση του Αλκίνοου οι αμφιβολίες κάμφθηκαν συντόμως αφού στη θέση του εφήβου από την Κύπρο (που είχε όλες τις προδιαγραφές να κάνει καριέρα στα πρωινάδικα) γεννήθηκε ένας ικανότατος τραγουδοποιός, που πήρε μαζί του... κύματα φαν της νεώτερης γενιάς.

Στα 33 του σήμερα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης διατηρεί αναλλοίωτο το εφηβικό στυλ, αλλά και εκείνη τη νεανική φλόγα που δεν έχει σχέση (μόνο) με την εξωτερική εμφάνιση, αλλά (κυρίως) με την εσωτερική εγρήγορση που πιο τακτικά συναντάμε στους δημιουργικούς ανθρώπους. Ο Αλκίνοος δεν εφησυχάζει σαν καλλιτέχνης. Ακούει το ένστικτό του και προχωράει. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μάς έδωσε το άλμπουμ του «Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή» (Universal), 13 νέα δικά του τραγούδια (στίχος, μουσική, ενορχήστρωση) που αντλούν από διάφορες μουσικές και εποχές (ακόμη και μικρό συμφωνικό σύνολο έχει χρησιμοποιηθεί σε ένα από αυτά). «Μια περιπλάνηση» όπως την ονόμασε ο ίδιος, η οποία μάλιστα του πήρε μερικά χρονάκια μέχρι να ολοκληρωθεί (ο «Ανεμοδείκτης», 1999, ήταν το τελευταίο άλμπουμ με νέα τραγούδια).

Είναι ένα σύνολο τραγουδιών, λέει, που έχουν κοινή ραχοκοκαλιά, παρά τα διαφορετικά στυλ στην ενορχήστρωση. «Νομίζω ότι έχω ξεπεράσει τη φυλακή του ύφους και προσπαθώ να βρω τον χαρακτήρα του κάθε τραγουδιού. Το ύφος λειτουργεί μόνο στην επιφάνεια, ενώ ο χαρακτήρας είναι κάτι πολύ πιο βαθύ που ενώνει τα κομμάτια με μια κοινή αισθητική».

Γιατί του πήρε τόσα χρόνια να βγάλει νέα τραγούδια; «Με απασχόλησαν πολλά πράγματα, ασχολήθηκα και με τα λάιβ που, τελικά, ήταν πολλά για τα δεδομένα μου. Μου λένε καμιά φορά "πού εξαφανίστηκες;" και λέω "το κακό είναι ότι δεν εξαφανίζομαι όσο πρέπει"».

Τελευταία, τον συναντήσαμε στο «Μετρό», κιθάρα-φωνή. «Ήταν μια φάση που ήθελα να βγω μόνος μου, απογυμνωμένος από τους πολύ καλούς μουσικούς μου. Μια ανάγκη επιστροφής στο πώς αντιλαμβανόμουν τη μουσική πριν αποκτήσω επαγγελματική σχέση μαζί της».

Πώς ήταν εκείνη η εποχή;

«Έμενα με τις ώρες κλεισμένος στο δωμάτιό μου με την κιθάρα μου και έπαιζα από Σαββόπουλο και Χατζιδάκι μέχρι κλασικό ροκ».

Συζητάμε για εκείνα τα χρόνια και λέει ότι πολλά από εκείνα τα γκρουπ που τότε τον δονούσαν συθέμελα, σήμερα του φαίνονται κιτς, στομφώδη, κραυγαλέα. «Είναι απίστευτο. Ακούγαμε με το ίδιο πάθος τα διαμάντια και τα σκουπίδια. Αυτά όμως είναι η ιστορία μας - κι έτσι πρέπει να είναι. Σε κείνη λοιπόν την εποχή θέλησα να γυρίσω, όταν το τραγούδι για μένα ήταν μια μελωδία και μια κιθάρα».

Το πείραμα λειτούργησε πολύ καλά, απ' ό,τι είδα. Το ρίσκο σού βγήκε σε καλό.

«Σίγουρα. Υπήρξαν στιγμές εξαιρετικής έντασης».

Συζητάς συνήθως με ανθρώπους δικούς σου, πριν αποφασίσεις κάτι λιγάκι επικίνδυνο σαν κι αυτό;

«Συνήθως όχι. Γιατί είναι κάποιοι άνθρωποι που η γνώμη τους βαραίνει πολύ πάνω μου και φοβάμαι ότι θα με πείσουν».

Αναρωτιέμαι πώς μπορείτε, μέσα σ' αυτή τη δουλειά, να διατηρείτε το ένστικτό σας ζωντανό. Υποθέτω ότι είναι πολύ εύκολο να χαθεί η επαφή.

«Όσο δουλεύεις μ' αυτό, σου δίνει. Αν σταματήσεις, πάει - το 'χασες. Πάντως, έχεις δίκιο, είναι πάρα πολύ εύκολο να διακόψεις τη σχέση με την πραγματική καλλιτεχνική σου ανάγκη. Μια ώρα να μιλήσεις στο τηλέφωνο για δουλειά, θες μιάμιση μέρα να συνέλθεις».

Υποθέτουμε ότι γι' αυτόν τον λόγο επέλεξε να ζει μόνιμα στην Εύβοια. Την ανάγκη για μια πιο ήσυχη ζωή, την καταλαβαίνουμε για έναν άνθρωπο που θέλει να συγκεντρωθεί και να γράψει. Και την πολυτέλεια αυτή, περιόδων μακριά από τα φώτα, ο Αλκίνοος την έδινε από την αρχή στον εαυτό του δίχως το άγχος ότι θα τον ξεχνούσαν.

«Έχω βρει έναν κώδικα με τον κόσμο και ξέρει ότι ό,τι κάνω, το κάνω χωρίς προσποίηση κι αυτό μας δίνει μια αμοιβαία χαλαρότητα. Και επίσης, το πιο σημαντικό, δίνει σε εμένα το δικαίωμα να πειραματιστώ χωρίς να φοβηθώ αν θα αρέσω ή όχι. Είναι μια περίεργη συνεννόηση που υφίσταται εδώ και χρόνια».

«M' αρέσει το ψάξιμο»

Το νέο cd του Αλκίνοου Ιωαννίδη, εκτός από τον πολύ καλό στίχο, έχει και πιο ψαγμένο ήχο, σαν να τον έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το κομμάτι αυτό. Αισθάνεται σήμερα καλύτερος μουσικός, πιο επαρκής, σε σχέση με το ξεκίνημα του; «Νομίζω ότι έχω κάνει πολλά βήματα από τότε - ναι, θα το παινευτώ - και μου αρέσει που τα βήματα αυτά έγιναν σιγά σιγά, μελετώντας. Ακούω μουσική, διαβάζω για μουσική, με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα. Είναι πού δίνει το βάρος του κανείς σ' αυτή τη ζωή. Εμένα μ' αρέσει το ψάξιμο. Και ευτυχώς το θέμα είναι ανεξάντλητο...».