→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Προς τι τόση αγωνία στο έντεχνο;»

Χάρη Ποντίδα, εφ. Τα Νέα, 9/9/2005

Αν και ακριβοθώρητος (τουλάχιστον τους μήνες του χειμώνα) ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στα καλοκαιρινά ραντεβού του είναι εντάξει. Όπως τη Δευτέρα στον Λυκαβηττό

«Στον Λυκαβηττό θα είμαι με τους μουσικούς μου και θα κάνουμε κάτι πολύ κοντά σ' αυτό που κάναμε και πέρυσι. Όσοι με είδαν και βαριούνται, να μην ανεβαίνουν τσάμπα!», προτρέπει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης

Δυναμικό καλοκαίρι, εξωστρεφές. Πολλά ταξίδια, πολλές συναυλίες και μάλιστα με μια εναλλαγή «ρόλων» και μουσικών τοπίων, που προϋποθέτει και καλά εκπαιδευμένη φωνή αλλά και ταμπεραμέντο... μαθητή που αντέχει τις πρόβες και θέλει να ρισκάρει στα δύσκολα. «Χρονικό», «Ιθαγένεια» και «Θητεία» (Μαρκόπουλου) σε μια σειρά συναυλιών από το Μπουένος Άιρες μέχρι το Ηρώδειο, Θεατρικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι στη Ρωμαϊκή Αγορά, Μεγάλος Ερωτικός στις Πρέσπες και τη Θεσσαλονίκη και Αλκίνοος τραγουδάει Αλκίνοο σ' ένα σωρό πόλεις και νησιά, συνοδευμένος από τους μουσικούς του. Και όλα αυτά, με την ηρεμία και το πράο χαμόγελο ενός σίγουρου, διακριτικού, καλλιτέχνη που επιλέγει εκείνος πότε θέλει να είναι παρών και πότε να απέχει...

Εκτός του ότι είναι μια μορφή καταξίωσης να τραγουδάει κανείς μεγάλους συνθέτες, τι άλλο προσφέρει σε έναν καλλιτέχνη;

Δεν το βλέπω ως καταξίωση. Εκτός του ότι είναι μεγάλη τιμή, είναι και τύχη να τραγουδάω πράγματα με τα οποία μεγάλωσα και τα θεωρούσα (και θεωρώ) σπουδαία. Και μάλιστα με αυτές τις συνθήκες. Όλη αυτή η ιστορία μού έχει δώσει πολλά - και μουσικά και κατά τη διάρκεια που γίνονταν οι πρόβες. Γιατί όταν το έργο έχει να πει πολλά, οι πρόβες είναι μεγάλο σχολείο.

Ως τραγουδοποιός δεν έχεις να αναμετρηθείς με κάτι εξαιρετικό;

Δεν πιστεύω στην αναμέτρηση στην τέχνη. Και γι' αυτό διαφωνώ και με τους διαγωνισμούς και με τα βραβεία και ούτε λαμβάνω μέρος ούτε παρευρίσκομαι. Δεν είναι αγώνας δρόμου η τέχνη, δεν είναι ανταγωνισμός. Το τραγούδι είναι ένα αγαθό μέσα στην καθημερινότητά μας και δεν χρειάζεται να βομβαρδίζουμε τον κόσμο με ό,τι κάνουμε. Και για μας που λεγόμαστε έντεχνοι - μέσα σε πολλά εισαγωγικά αυτό - δεν είναι δικαιολογία, ότι το εμπορικό τραγούδι σαρώνει, για να «απαντάμε» βεβιασμένα...

Αναφέρεσαι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης...

Και στο φεστιβάλ και σε όλη αυτήν την αγωνία που επικρατεί σε σχέση με το έντεχνο. Το καλό ελληνικό τραγούδι επιβιώνει εκατοντάδες χρόνια τώρα, δεν βρίσκω τον λόγο λοιπόν να είμαι τόσο απαισιόδοξος. Καλοπροαίρετες βέβαια είναι οι προσπάθειες που γίνονται, αλλά ίσως να μην είναι τόσο αναγκαίες.

Κάτι που αξίζει τον κόπο δεν γίνεται να θαφτεί;

Χαμένο δεν πάει τίποτα. Ακόμη κι αν δεν το ακούσει κανείς. Καλό, βέβαια, είναι να ακούσουμε κι εμείς κάτι εξαιρετικό. H ουσία όμως είναι ότι η ανθρωπότητα έφθασε σε ένα σημείο και άφησε ένα χέρι ανθρώπινο να γράψει κάτι μοναδικό.

Ίσως, βέβαια, να φαίνεται ότι μιλάω εκ του ασφαλούς - γιατί η δική μου δουλειά έχει αντίκρισμα και μου επιστρέφει πράγματα... Από την άλλη όμως, η εποχή μας μάς έχει κάνει να ξεχάσουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος πιο ήσυχος, πιο προσωπικός, λιγότερο μαζικός. Ό,τι δεν πωλείται μαζικά, δεν είναι απαραίτητα χαμένο.

Είναι γνωστό ότι τον περασμένο χειμώνα τον πέρασες ως φοιτητής στην Αγία Πετρούπολη. Ακούσαμε ότι παρακολούθησες μαθήματα σύνθεσης, κλασικής μουσικής, στο Κονσερβατουάρ...

Είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Όχι γιατί θεωρώ ότι θα γίνω κανένας μεγάλος κλασικός συνθέτης στα 35 μου ή θα ξεπηδήσει επιτέλους, καθυστερημένα, το παιδί-θαύμα. Είναι ένα είδος μουσικής που μου αρέσει πολύ, που το ακούω με αγάπη - ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Τώρα, τι θα μου δώσει στην εργασία μου, στο να γράφω τραγούδια, δεν το ξέρω. Μάλλον όμως ακούγεται περίεργο που αποφάσισα να το κάνω στα 35 μου. Όλοι δείχνουν μεγάλη έκπληξη όταν το μαθαίνουν.

Μάλλον η έκπληξη έχει σχέση με την αγωνία που έλεγες προηγουμένως ότι υπάρχει στον χώρο σου. Κάποιοι κυνηγούν. Κάποιοι άλλοι απλώς φεύγουν...

Μα εγώ δεν αντέχω πολύ. Πιστεύω ότι το να κάνεις κάποιες εμφανίσεις προϋποθέτει ισάριθμες εξαφανίσεις - τουλάχιστον. Για μένα η περίοδος, ας πούμε, δέκα εμφανίσεων είναι δύσκολη. Προσέχω τον ύπνο μου, προσέχω το φαγητό μου, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος...

Άρα, φέτος τον χειμώνα;

Το πιθανότερο είναι να απέχω και πάλι. Οχι μόνο γιατί είναι πολύ φορτωμένο τούτο καλοκαίρι, αλλά και γιατί αισθάνομαι ότι ήρθε ο καιρός να κάτσω να γράψω τραγούδια. Έχω αρχίσει να τα νιώθω να φτερουγίζουν και πάλι. Πάνε τρία χρόνια που έγραψα το τελευταίο.

Δεν γράφεις διαρκώς;

Όχι. Πολύ θα ήθελα να έβγαζα έναν καλό δίσκο κάθε έξι μήνες, αλλά δεν γίνεται.

«Κακώς θεωρούν την κλασική μουσική είδος πολυτελείας»

«H παραμονή μου στην Πετρούπολη με βοήθησε να φύγει από μέσα μου το κόμπλεξ του ανθρώπου που του αρέσει η κλασική μουσική», λέει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. «Και μιλάω για κόμπλεξ, γιατί στην Ελλάδα δεν έχει πέραση το είδος - θεωρείται είδος πολυτελείας. Οι ίδιοι οι κλασικοί μουσικοί σνομπάρουν τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να γίνονται αντιπαθητικοί και να απομονώνονται, χώροι για να παίζεται αυτή μουσική δεν υπάρχουν, όπως το Μέγαρο Μουσικής - αλλά κι αυτός είναι ένας χώρος φορτισμένος και ταξικά χρωματισμένος στο μυαλό πολλών.

Στη Ρωσία απλώς υπάρχει μουσική. Ο κόσμος που ακούει r'n'b και death metal ακούει και κλασική, οι άνθρωποι στον δρόμο γνωρίζουν τους συνθέτες του τόπου τους, ξέρουν τα έργα τους, βάζουν λουλούδια στα αγάλματά τους. Εν ολίγοις είναι μια μουσική ζωντανή - σήμερα. Στην Ελλάδα δεν είναι. Δεν έχει και νόημα να τη ζωντανέψει κανείς με το ζόρι. H παράδοση ενός λαού και οι επιλογές του καθορίζουν την πορεία του στην τέχνη. Και η πορεία της Ελλάδας είναι, ούτως ή άλλως, σημαντική».