Η Ισμήνη, είναι μια μοναχική γυναίκα, που όλη της η ζωή είναι η ρόκα της και το μαλλί που κλώθει.
Όταν κάποτε της τέλειωσε το μαλλί βλέποντας την πυκνή ομίχλη να ‘χει κατέβει στη Χαρματούσα, μια περιοχή του Ψηλορείτη, νόμισε ότι ήταν μαλλιά, πήρε τη ρόκα της και ανηφόρισε ως εκεί.
Ο Χρίστος Κωστάκης, ένας νέος άντρας από το χωριό Μάραθος, ξεκίνησε μια ιδιόρρυθμη ζωή με αφορμή μιαν αγάπη που ‘χε και την έχασε.
Είδε – έλεγε – στον ύπνο του ότι την πήραν τάγματα αγγέλων στον ουρανό, κι αποφάσισε να συναντήσει τους αγγέλους.
Έφτιαξε ξύλινα παπούτσια και ένα ξύλινο παλτό, τα φόρεσε και κρέμασε πάνω του ό,τι του ήταν χρήσιμο, άφησε μαλλιά και γένια και ξεκίνησε ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό.
Περπατώντας ολόκληρη την Κρήτη, από χωριό σε χωριό η ζωή του τέλειωσε μέσα σ’ ένα ερημοκλήσι. Το 1965.
Ο πατέρας μου κοίταξε τα σκούρα σύννεφα, και γυρνώντας το κεφάλι ένα γύρο μύρισε τον αέρα, «γροικώ την μυρωδιά του χιονιού» είπε, και βιαστικά ετοιμάστηκε μαζί με τον αδερφό του, ανέβηκαν το βουνό και κατέβασαν την ίδια νύχτα τα πρόβατα στο χωριό, είχε κιόλας αρχίσει να χιονίζει…
Η Ισμήνη, ο Χρίστος, ο πατέρας μου, και τόσοι άλλοι που «ακούνε τη μυρωδιά του χιονιού» μας προσκαλούν να γιορτάσουμε την ανάσταση της φαντασίας.
Λουδοβίκος των Ανωγείων
Καθόταν με τα βλέφαρα χαμηλωμένα
κι έπαιζε με τις άκρες των μαλλιών
κι η σιωπή μιλούσε για μια θλίψη
που κάθονταν στην άκρη των χειλιών
Στα βλέφαρα της έδυσε ο ήλιος
κι η σκέψη της νυχτώθηκε μακριά
και η σφιχτή κοτσίδα της λυμένη
έπεφτε στου γυμνού της ώμου τη μεριά
Η αγάπη τραγουδιέται πάντα
σε τόνους μελαγχολικούς
είναι μια μπόρα που μας θέλει νέους
απροετοίμαστους και μοναχούς.
Στέκει μια κόρη
μπρος στα σκαλιά
κι έχει τα μάτια της χαμηλά.
Ρίχνει το ρόδι
μες την αυλή
χίλια ρουμπίνια
σκορπά στη γη.
Μες τα λευκά της
τα γιορτινά
κρατεί κανάτι
κι όλο κερνά.
Με τα βραχιόλια της
να χτυπούν
κάθε που βάνει
κρασί να πιουν.
Μόνο η αγάπη
που δεν γερνά
φτερό στο μύλο
που όλο γυρνά.
Με τον αέρα
και το νερό
με το τραγούδι
και το χορό.
Αν ρωτάς για την αλήθεια να σου πω
ζει στα παραμύθια μέσα που αγαπώ
Είναι καθαρή η αγάπη σαν του γλάρου το φτερό
σαν του γιασεμιού το ανθάκι σαν της νύμφης το χορό
Μη ρωτάς το παρελθόν μου
ζήσε τώρα το παρόν
κι άσ’ τον έρωντα να υφαίνει
με το νήμα των καιρών.
Είναι τραίνο η αγάπη έρχεται απ’ το πουθενά
άλλον παίρνει άλλο αφήνει όμως πίσω δεν γυρνά.
Η Ισμήνη μόνη
μικρό αηδόνι
μπρος στον καθρέφτη χαμογελά
βάφει τα χείλη
μαύρο σταφύλι
παίρνει τη ρόκα και ξεκινά
Μια Πηνελόπη
που υφαίνει το χρόνο
με το στημόνι και τον καημό
μια Αριάδνη που πια δεν προσμένει
φτιάχνει το νήμα χωρίς σκοπό
Μα κάποια μέρα
χάθηκ’ η κόρη
μέσα στα φώτα του ουρανού
μαλλιά της φάνηκαν
τα κόκκινα νέφη
κι έγινε η κλώστρα του δειλινού
1. Ξύπνα κι ο έρωντας περνά από τη γειτονιά σου
χρυσή κορδέλα σου κρατεί να δέσεις τα μαλλιά σου.
2. Στο βορεινό παράθυρο στο γιασεμί αποκάτω
μου ‘πέσε το μαντήλι μου χαιρετισμούς γεμάτο.
3. Που ‘σαι διαμάντι και ρουμπί κι ανθέ του μαλαμάτου
που ‘χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.
4. Ήθελα να ‘μαι δάκρυ σου όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όμορφο σου πρόσωπο περίπατο να πηαίνω.
5. Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ ένα των πονεμένων
και τ’ άλλο στη συνάντηση των πολυαγαπημένων.
6. Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά το δάκρυ μη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά όταν γυρίσεις πάλι.
Κάθε μέρα που διαβαίνει
κάθε νύχτα που περνά
ένας ήλιος κουρασμένος
εν’ αστέρι που γερνά.
Πάνω στα μαλλιά σου αέρας
τα χαϊδεύει τα χαλά
και τα χείλη σου στεγνώνει
η ανάσα σου η βαθιά.
Κάθε πάθος έχει αργήσει
τη ζωή μου δεν τη ζω
είμαι ένας μικρός αλήτης
που τον τρώει ο καιρός.
Περιμένοντας τη μέρα
για να ιδώ το πρώτο φως
διάβηκε όλη η ζωή μου
πότε πίσω πότε μπρος.
Την είδε τη μικρή Μαρία
να λούγει τα μακριά μαλλιά
κι ύστερα πάνω στο γιοφύρι
να στέκει να χαμογελά
Λένε πως ό,τι αγαπούσε
ήταν το γέλιο της μικρής
που έσβησε μαζί με κείνη
ένα πρωί μιας Κυριακής
Φορούσε ξύλινα σαντάλια
φορούσε ξύλινο παλτό
ήθελε να’ ναι κυπαρίσσι
σ’ ένα ξωκκλήσι ερημικό
Βήματα αργά και λασπωμένα
αστράφτει βρέχει και φυσά
κι ο Χρίστος με μισή ομπρέλα
περνά και σιγοτραγουδά
Τον βρήκαν στον Προφήτη Ηλία
το εξήντα πέντε δυο παιδιά
μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη
και με το χέρι στην καρδιά.
Ποιος είναι που πετά ψηλά
μ’ αυτά τα δυο μικρά φτερά
τα σύννεφ’ ανταμώνει
κι όσες φορές και αν τσακιστεί
ποτέ δε μετανοιώνει
Όσο ψηλά κι αν ανεβεί
την άκρη δεν μπορεί να βρει
ο δρόμος δεν τελειώνει
ο ήλιος του χαμογελά
ο ήλιος τον περιγελά
και τα φτερά του λιώνει
Με βουρκωμένη τη ματιά
κοιτά τον ουρανό ψηλά
με το βοριά μαλώνει
και περιμένει τον καιρό
να του γιατρέψει το φτερό
Πάντα ο ζωγράφος της αυγής
από το μαύρο αρχίζει
να βάφει τη θολή γραμμή
και να τηνε ροδίζει
Παίρνουν τα σύννεφα φωτιά
σαν ξεραμένα χόρτα
προβαίνει ο ήλιος βιαστικά
στ’ ς ανατολής την πόρτα
Σβήνουνε τ’ άστρα τ’ ουρανού
στης λίμνης τη γυαλάδα
σπαθί η αχτίνα και περνά
της πόρτας τη σχισμάδα
Κόβει στα δυο τον καναπέ
τα κάγκελα το στρώμα
αγγίζει χείλια και μαλλιά
στ’ ονειρεμένο σώμα.
Του βασιλικού το λάδι
θα σου βάλω στα μαλλιά
και με κάρβουνο σβημένο
θα σου βάψω την ελιά
Βάλε τα μεταξωτά σου
ρίξε πίσω τα μαλλιά σου
ο αέρας να τα πάρει
του γυαλού μαργαριτάρι
Απ’ τις μάγισσες θα κλέψω
το ασημένιο νυφικό
κι απ’ τις μέλισσες θα πάρω
το βασιλικό πολτό.
Το καμαρόφρυδο σου με τοξεύει
βέλος το βλέμμα σου και με παιδεύει
πίσω απ’ το τζάμι σ’ είδα φοβισμένο
φύλλο του φθινοπώρου μαραμένο
αυτός ο έρωντας που σε χλωμιάζει
ίσα τον πόνο με χαρά μοιράζει
δείχνει τα φύλλα του ανθού και λέει
όποιος μυρίσει χαίρεται και κλαίει
Μ’ αν είναι και ο έρωντας σε θέλει
μαζί με τη χολή κερνάει το μέλι,
μ’ αν είναι και ο έρωντας σε θέλει
μαζί με τη χολή θα πιεις το μέλι
Αλήθεια με το ψέμα θα μπερδευτείς
τα μαγικά σου λόγια αν πιστεύεις
σα μέλισσα στα λούλουδα του Μάη
έτσι σου κλέβει το φιλί και πάει
Μ’ αν και ο έρωντας σε θέλει
ξέρει πότε θα’ ρθει και μη σε μέλλει.