Η πύλη της άμμου (Μύλος, 1997)

http://www.musical.gr/cddetails.scr?gui_language=1&CD_code=MYLOS009-2

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/

1. Ιούλιος κι ο άνεμος

Λουδοβίκος – Κ. Σιαπάντα

Ιούλιος κι ο άνεμος

δεν είναι ‘δω.

Φτερούγισμα βεντάλιας

στο μπαλκόνι.

Μα μια ανάμνηση παλιά

τα διπλωμένα μου πανιά

φουσκώνει

Θα δανειστώ του ναύτη

τη ματιά

με δάκρυ αλμυρό θέλω

να κλάψω

και κει στου πάθους

τ’ ανοιχτά

ό,τι με κούρασε θα το πετάξω

Θα βρω της νύχτας

το σκοπό

και με τη λύρα

του Ορφέα

μέσα στον ύπνο σου θα μπω

εσύ ‘σαι η αγάπη μου η ωραία.

2. Κουρασμένη Νεράιδα

Νένα Βενετσάνου

Κουρασμένη νεράιδα

στης λίμνης το βράχο κοιμάται.

Χάραξε η μέρα βγήκε ο ήλιος

μα μην την ξυπνάτε.

Χτες το βράδυ είχανε γάμο

στεφανώματα πάνω στην άμμο.

Το λευκό της μαντήλι

το χάρισε πάει

σ’ έναν νέο

στο χρώμα του Μάη.

Κι αν αυτός δε γυρίσει

το μαντήλι ν’ αφήσει

η νεράιδα των βράχων

μονάχη θα σβήσει.

Τα λευκά της τα πέπλα

βρεγμένα

στης αυγής τον αέρα

δοσμένα.

3. Μάνα

Μάνα μου δύσκολο κενό

αφήνει ο μισεμός σου.

Άκουσ’ το μάνα μια φορά

απ’ το μεγάλο γιο σου.

Μάνα μου υπερήφανη

και ντροπαλή μου μάνα

δεν το πιστεύω πως χτυπά

για σένα η καμπάνα.

Φεγγάρι παραγγέρνω σου

και μην το λησμονήσεις

τη μάνα μου στα σκοτεινά

δεν θέλω ν’ αφήσεις.

Του Ψηλορείτη την κορφή

τη χιονοσκεπασμένη

βάλε σημάδι μη χαθείς

γιατί θα περιμένει.

4. Το γράμμα του ναύτη

Φύγαμε από το Ντουμπάι για Γαλλία, δυο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα; Από σωστογραφία άστα, αμε τις ψιλές και τις δασείες δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα. Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου, σα γυφτάκια ξυπόλητα με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα, και μια υπογεγραμμένη, από τότε τη μνημονεύω κι αυτή. Όσο για τις περισπωμένες άμα ταιριάζει κάνω το χρέ-ος μου. Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες. Τη Μυρτώ, τη Ζα-νέτ και τον Κορνήλιο, τρώνε ζάχαρι και γάλα. Θα πάω στο ψυγείο, να πάρω ακάματα φρούτα, να τα βάλω στο φινιστρίνι να γίνουν. Χωρίς τα φρούτα και τα βιβλία, δε θα 'χα κανένα πάθος εδώ πέρα... Καμιά φορά τις συναντάω στο διάδρομο και κάνω πως δεν τις βλέπω… Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομό-νοια, να ‘χει πολλή ζέστη, πολύ καυσαέριο, πολύ κόσμο στη στάση και το λεωφορείο να μη φαίνεται. Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί κι άγιος ο θεός. Ήθελα να ‘ξερα δεν είστε ευ-τυχισμένοι; Πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου και όλο τα ί-δια μου γράφει, το διάβασα πολλές φορές κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε «Καπετάν Μανώλη από τη μάνα σου είναι το γράμμα;» «Ναι από τη μάνα μου». «Δώσε μου να το διαβάσω»

5. Το άρωμα

Μόνο τ’ άρωμά σου

δεν λέει να χαθεί.

Μια με προσπερνάει

μια με ακολουθεί.

6. Πύλη της Άμμου

Λουδοβίκος – Σ. Μάλαμας – Ν. Παπάζογλου

Θεσσαλονίκη Αθήνα

μέσα στο Ντεσεβώ.

Ο κόσμος ο δικός μου

μέσα στο θόρυβο.

Στην άσφαλτο λακκούβες

τρύπες στον ουρανό

και πώς να συμβιβάσω

τον νου με τον καιρό.

Συνάντησα το Νιόνιο

μ’ αρχαίο φορτηγό

όνειρα να φορτώνει

από τον Όλυμπό.

Είδα το Γκαϊφύλια

σ’ ατέλειωτη εκδρομή

να τρώει το κασέρι

με το ξερό ψωμί.

Το κόκκινο φουλάρι

μ’ ένα μπλουτζήν παλιό

να στέκει με την πλάτη

στην εθνική οδό.

Κι ο ασημένιος άνδρας

με τη βαριά φωνή

της μοναξιάς τη δόξα

βρίζοντας να υμνεί.

Ρασούλης ο ακροβάτης

με τη λευκή στολή

έχει στα δυο του χέρια

Νότο και Ανατολή.

Φυλάει ο Λεωνίδας

μα όλοι προσπερνούν

στην πύλη με την άμμο

βιάζονται να βρεθούν.

7. Η Σαλώμη

Σ. Μάλαμας – Λ. Καλημέρη

Του φεγγαριού το ασήμι

πάνω στο καλντερίμι

απλώθηκε

κι η Άννα το αγρίμι

στου Φώτη το ταξίμι

σηκώθηκε.

Να βγει και να χορέψει

τους άντρες να μαγέψει

μεσ’ τη γιορτή.

Και την καρδιά του Φώτη

θα τήνε κάψει πρώτη

σαν το χαρτί.

Αν έκλαψε η Σαλώμη

στου πάθους τη συγνώμη

θα λυτρωθεί

μα το βαρύ της στέμμα

ρουμπίνι με το αίμα

θα μπερδευτεί.

8. Δώδεκα τα όχι

Λιζέτα Καλημέρη

Ανάβουν οι σταγόνες

στο φως της αστραπής.

Το μυστικό τσ’ αγάπης

εσύ θα μου το πεις.

Δώδεκα τα όχι

και τέσσερα τα ναι

θέλει βαθιά ανάσα

να πεις τον αμανέ.

Τα γιασεμιά κι οι κρίνοι

ανοίγουν την αυγή.

Το ύψος της αγάπης

φαίνεται στη φυγή.

Ανάβουν οι σταγόνες

στο φως της αστραπής.

Το ερωτευμένο βλέμμα

μοιάζει με της ντροπής.

Τα άνθη της αγάπης

για να γενούν καρπός

ένα στα δέκα δένει

αν είσαι τυχερός.

Δώδεκα τα όχι

και τέσσερα τα ναι

θέλει βαθιά ανάσα

να πεις τον αμανέ.

9. Το ξέρω πως υπάρχεις

Λουδοβίκος – Κ. Σιαπάντα

Το ξέρω πως υπάρχεις

και ψάχνω να σε βρω

μα η ζωή που ζούμε

είναι μικρή θαρρώ.

Πολλές φορές σε είδα

να ‘ρχεσαι από μακριά

και πρόσωπο ν’ αλλάζεις

σαν έφτανες κοντά.

Ξοδιάζω τη ζωή μου

μεσ’ τους συμβιβασμούς

μα απ’ την καλή αγάπη

δεν δίνω κανενούς.

Το ξέρω πως υπάρχεις

κι ίσως να μη σε βρω

μα πάντα θα σε ψάχνω

και θα σου τραγουδώ.

10. Το νελό

Λιζέτα Καλημέρη

Έχω ένα γιασεμάκι

που το λένε Τερεζάκι.

Βγαίνει βόλτα στο Μεϊντάνι

με το κόκκινο φουστάνι.

Το νερό νελό το λέει

ξέρει να γελά να κλαίει.

Το νερό νελό το λέει

και ό,τι λέει δεν ξελέει.

Βάνει το κοντό φουστάκι

βγαίνει στο ποδηλατάκι.

Μπαίνει μεσ’ στα καφενεία

για λουκούμι και βανίλια.

Το νερό νελό το λέει

ξέρει ν’ αγαπά να κλαίει.

Το νερό νελό το λέει

για καμιά ζημιά δε φταίει.