Τα Χριστούγεννα του 1994 στη Νέα Μάκρη σε μια παρέα φίλων, μια πολυαγαπημένη, στη συνέχεια, φίλη μου, άνοιξε ένα μανταρίνι, πήγε στο μάτι της και δάκρυσε. «Αυτό το δάκρυ ήθελα να ‘ναι για μένα», της είχα πει τότε και γελάσαμε…
Ύστερα από χρόνια γύρισα πίσω το δανεικό δάκρυ ανοίγοντας εγώ ένα μανταρίνι.
Λουδοβίκος των Ανωγείων
Δάκροισι μυρωμένη
μεμνημένη σου
ου διαλείπω
μητρός της γλυκερής
πλείον εγώ
σε ποθώ.
Πρώτα γυναίκα
και μετά ιέρεια
γεννάς τους μύθους
πάνω στα Πιέρια.
Πάνω σ’ αρχαίο τάφο
φρέσκο χώμα
ποια μυστικά
σε τυραννούν ακόμα;
Ποια πυρκαγιά
σου βάφει τα μαλλιά σου
της Δήμητρας η πέτρα
η μοναξιά σου.
Σχισμένο φόρεμα
της Περσεφόνης
βλέμμα βαρύ
απάνω σου σηκώνεις.
Ανάμεσα στο φως
και το σκοτάδι
κλέβεις ή δίδεις
μυστικά στον Άδη;
Γυναίκα από τα δώδεκα
μεγάλωσε μες των αντρών
το βλέμμα,
λένε πως ήταν μια θεά
κι η ομορφιά της ένα ψέμα.
Πήγε να πάρει κύματα
για το κακό να το ξορκίσει,
γιατί της κάμαν δέσιμο
που δεν μπορεί να λύσει,
γιατί της κάμαν μαγικά
με μια παλιά γητειά.
Την κράτησε η θάλασσα
στην αγκαλιά της Αφροδίτης
κοντά στο Φραγκοκάστελο
που βγαίνει αποσπερίτης.
Κάθε που οι δροσουλίτες φαίνουνται
με τ’ άλογά τους στης αυγής την πάχνη,
γοργόνα μες στα κύματα
το βασιλιά της ψάχνει.
Σαν άσπρο κρίνο
σε ουράνιο χέρι
ήρθες στον ύπνο
παλιό μου ταίρι..
Γυναίκες αρχαίες
κεντούν στο βελόνι
δέντρα, κοράλλια
ντυμένα στο χιόνι..
Τώρα που λείπεις
θα σου τω πω
δε φεύγει μέρα
να μη σε σκεφτώ.
Θα ‘μαι κρυμμένος
στο άσπρο γοβάκι
να σε πληγώνω
σα χαλικάκι.
Σαν άσπρο κρίνο
σε ουράνιο χέρι
ήρθες στον ύπνο
παλιό μου ταίρι.
Είπα να φύγω
και να είναι οριστικό
συμφώνησα με τον καθρέφτη
αυτό το βράδυ.
Κι άκουσα της καρδιάς μου τη φωνή
να βγαίνει σαν από βαθύ πηγάδι.
Ήρθαν εικόνες μακρινές
να σ’ αναστήσουν
το λόγο και την αφορμή
να μου ζητήσουν.
Σαν ακροβάτης στο σχοινί
γέρνω στη μια
γέρνω στην άλλη
το πρέπει με κοιτάζει σκεφτικό
μα η τρέλα με κατάφερε και πάλι.
Είπα να φύγω, μα θα είναι οριστικό;
Άνοιξα μανταρίνι
και σε θυμήθηκα
πολλές φορές σε ξέχασα
μα δε σ’ αρνήθηκα.
Ένας ξενύχτης άνεμος
πέρασε την αυγή
μαζί με τ’ άρωμά σου
και σκόνισε τη γη.
Τα καλντερίμια γέμισε
με άσπρα γιασεμιά
και σαν το τζάμι εράγισε
του δρόσου η ερημιά.
Άνοιξη στο χειμώνα
λύπη μες στη χαρά
μ’ ένα χαμόγελο σου
άνοιγα τα φτερά…
Ο έρωτας μιλάει
σε πρώτο ενικό
δεν ξέρει ορθογραφία
ούτε συντακτικό.
Κοιμάται κι ονειρεύεται
με μάτια ανοιχτά,
μα τις βαθιές του σκέψεις
τις κάνει φωναχτά.
Στο κίτρινο διστάζει
στο κόκκινο περνά
το ‘χει το ριζικό του
ποτέ να μη γερνά.
Μύρισε όλη η γειτονιά
από του φούρνου την καπνιά
έκαψε ο Γιάννης το ψωμί
μαύρισε το σουσάμι,
όπως εκάηκε κι αυτός
από τα μάτια της Φιλιώς
πίσω από το τζάμι.
Τα φαγητά της Κυριακής
καήκανε από νωρίς
μα κείνος πέρα βρέχει
μόνο η Αβέρσω η χοντρή
εκούνησε την κεφαλή
γιατί τονε κατέχει.
Μαύρισε όλη η γειτονία
από του φούρνου την καπνιά
μα κείνος πέρα βρέχει.
Άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα
σκόνη γίνεται κι η πέτρα
έψιλον, ζήτα, ήτα, θήτα
μοιάζει η νίκη με την ήττα.
Βι, γα, δε, ζι, θι,
κα, λα, μι, νι, ξι,
πι, ρο, σίγμα, ταυ,
φι, χι, ψι.
Γιώτα, κάπα, λάμδα, μι
πόσο αξίζει μια στιγμή
νι, ξι, όμικρον, πι, ρο
φεύγω μα σε καρτερώ.
Σίγμα, ταυ, ύψιλον, φι
μοναξιά στην κορυφή
με το χι, το ψι, το ωμέγα
μια παλικαριά ‘ναι η φεύγα.
«Ώλετ’ εμάς ωδίνος ο πας
πόνος, ει πόνος, εις πυρ»…
Του φτωχού σου πατέρα
ο μόχθος εχάθη
πριν να σε νιώσω
χαρά μου φεύγεις,
πριν να σε νιώσω
παιδί μου στα δέκα.
Αυτό που μας μένει
από σένα υγιέ μου,
μια πέτρινη πλάκα
κι η άφωνη στάχτη.
Αν είναι πόνος, η ωδίνη
της γέννας, αν είναι πόνος,
κάηκε.
Τον έχουν δει
να τριγυρνά
στου λιμανιού τα σκοτεινά
κάθε χειμώνα,
αν ζει ο Αλέξανδρος ρωτά
κι αν ταξιδεύει στ’ ανοιχτά
η έρημη γοργόνα.
Έχει τα μάτια χαμηλά
και ξέρει να σιγομιλά
με τα ζουμπούλια,
σ’ αυτό το βλέμμα το βαθύ
έχουν πολλές φορές χαθεί
θαλασσοπούλια.
Σκύβει στην άμμο και γροικά
της θάλασσας τα μυστικά
κι οι σφουγγαράδες τον ρωτούν
να δέσουν ή να ξανοιχτούν.
Στα μάρμαρα του βασιλιά
και στης γοργόνας την ποδιά
αποκοιμάται,
είναι του λιμανιού ο γιος
και δεν έχει σπίτι, ούτε βιος,
μην τον ξυπνάτε.
Κοιμήσου γιε μου καλογιέ
και γιε μου γιοματάρη,
για να μου καλοκοιμηθείς
και να γλυκοξυπνήσεις.
Ν’ αρματωθείς με το σπαθί
και τ’ αργυρό κοντάρι.
Νάνι, νάνι, νάνι, νάνι,
κι όπου το πονεί να γιάνει.
Νάνι, νάνι τον υιό μου,
και το φως των ομαθιών μου.
Κυμματούνται μου
τα σπλάχνα
ου χωρεί μου την χαράν η ψυχή.
Στους φίλους, δε λέμε ευχαριστώ.
Λουδοβίκος των Ανωγείων