Αρχική σελίδα → Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική

«Bίρα τις άγκυρες» για τα άστρα…

Παύλος Αγιαννίδης, εφ. Τα Νέα, 29/8/2005

Kάπου 450 τραγούδια μάς αφήνει κληρονομιά ο Γιώργος Mουζάκης, ο συνθέτης που έφερε το λάτιν στην ελληνική μουσική και πέθανε στα 83 του

«Είναι αδύνατον να μην έλθει πάλι μια εποχή με ποιοτικό τραγούδι», έλεγε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις (στα «NEA») ο Γιώργος Μουζάκης. «Θα βρεθεί ο τρόπος να ξυπνήσουν τα λεπτά αισθήματα των Ελλήνων, που δεν έχουν την ανάγκη τα σεξουαλικά ακούσματα που προωθούν οι έμποροι της μουσικής. Θα έρθει η στιγμή που η χυδαιότητα θα στραπατσαριστεί...»

Αν κάτι θα μπορούσε να πιστώσει κανείς στον Γιώργο Μουζάκη είναι πως έφερε - και επέβαλε - τις μεγάλες ορχήστρες (ακόμη και σε αρχοντορεμπέτικα!) και, κυρίως, το λάτιν. Αυτά μαζί με το διονυσιακό, αστραφτερό θέαμα (ακόμη μας δονεί στις παλιές ελληνικές ταινίες) και μια ευωδιά μπριγιόλ και κολόνιας μάς άφησε ο συνθέτης και «βασιλιάς της επιθεώρησης», που πέθανε στα 83 του χρόνια από ανακοπή καρδιάς.

Γεννημένος στο Μεταξουργείο (Δεκαπενταύγουστο του 1922) άρχισε να ασχολείται με την πυγμαχία, προτού τον κερδίσει οριστικά η μουσική και η αγαπημένη του τρομπέτα. «Έπαιξα πρώτη φορά στον "Καραγκιόζη" του Μόλα και του Μανωλόπουλου. Το πρώτο μεροκάματο το πήρα στα Μέγαρα σ' έναν γάμο, παίζοντας όλη νύχτα "Ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο σερέτης"», θυμόταν ο Γιώργος Μουζάκης στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του (που επιμελήθηκε ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης). Ήταν 1938 όταν χειροκροτήθηκε πρώτη φορά με την ορχήστρα της «Όασης» του Ζαππείου και 1946 όταν πρωτομπήκε στη δισκογραφία. «Βίρα τις άγκυρες», λοιπόν!

Ένας ποταμός από τραγούδια (τα καλύτερα, ίσως, την περίοδο του μεγάλου του έρωτα με τη Μάγια Μελάγια, 1949-54) ξεχύθηκε στη σκηνή - της επιθεώρησης, που σχεδόν σκηνοθετούσε... μουσικά - και στους δίσκους: «Το μονοπάτι» (έκανε σταρ σε μια νύχτα την Καίτη Μπελίντα), «Έχω απόψε ραντεβού» και «Ας πάει και το παλιάμπελο», «Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά», «Σ' αγαπώ σ' όλες τις γλώσσες», «H Σκλάβα», «Θέλω κοντά σου να μείνω» (Τζένη Βάνου - Γιάννης Βογιατζής - έγινε ξανά επιτυχία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη), «Μανουέλα», «Το μάμπο το μπραζιλέιρο» (που ξανάγινε επιτυχία με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη)...

Το 1948 συνόδευσε την Εντίθ Πιάφ στο «Μαϊάμι» της οδού Κυψέλης, ενώ το 1956 στην ταβέρνα του «Καρυστινού» συνόδευσε την Κατερίνα Βαλέντε.

Το «Καλωσόρισες έρωτα» του χάρισε το 1967 το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την ώρα που είχε ξεκινήσει και η κινηματογραφική καριέρα του: «H ωραία των Αθηνών», «H βίλα των οργίων», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός» και μια εμφάνιση δίπλα στην Τζένη Καρέζη στο σπονδυλωτό «H Αθήνα τη νύχτα». H τηλεόραση τον «είδε» μόνο στην εκπομπή «Από τον παππού στον εγγονό» (από την ΥΕΝΕΔ). Μέχρι τα τέλη του '80 εμφανιζόταν στο κλαμπ του «Ακροπόλ Παλλάς». Το 1992 εκδόθηκε ένα διπλό CD (Sony) με επανεκτελέσεις τραγουδιών του από την επιθεώρηση με τον Λάκη Λαζόπουλο και γκεστ την Αλίκη Βουγιουκλάκη (επιμέλεια: Ιάσονα Τριανταφυλλίδη).

Αν και τον Σεπτέμβριο του 2003 τιμήθηκε για την προσφορά 68 ετών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Γιώργος Μουζάκης εξέφραζε (και στα «NEA», στον αξέχαστο Πάνο Γεραμάνη) το παράπονό του ότι έπαιρνε «σύνταξη ανειδίκευτου εργάτη» (210.000 δρχ.).

Ένιωθε δε «ατέλειωτη πίκρα και ντροπή με όσα συμβαίνουν στο τραγούδι», όπως έλεγε από την Κινέτα (όπου έμενε τελευταία με τη σύζυγό του Άννα, με την οποία είχε έναν γιο, τον Ζάχο - εκτός από τον γιο από τον πρώτο του γάμο). «Με σοκάρει ο εκχυδαϊσμός, με απογοητεύει η έλλειψη σοβαρής πνευματικής δημιουργίας». Γι' αυτό είχε μαζέψει «ένα μπαούλο τραγούδια»...

Μπριγιόλ, κολόνια και ποιότητα

Σταύρος Ξαρχάκος: «Ένας πολύ μεγάλος Έλληνας μουσικός και μαέστρος που γέμιζε με ποιότητα τα βράδια, μετά τη Μεταπολίτευση, με τις μελωδίες της ορχήστρας του στην ασπρόμαυρη (τότε) κρατική τηλεόραση. Σήμερα, στην εποχή των πάμπολλων έγχρωμων καναλιών με την πενιχρή - αλίμονο - ποιότητα, ο Γιώργος Μουζάκης και άλλοι μεγάλοι δημιουργοί δεν έχουν δυστυχώς τη θέση που τους αξίζει. Αλλά, αλήθεια, ποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό όταν έχει γίνει κλασικός, όταν η αναφορά του ονόματός του φέρνει αυτόματα τη λέξη "ποιότητα" στον νου και όταν έχει αγαπηθεί από τρεις γενιές Ελλήνων;».

Σταμάτης Κραουνάκης: «Θυμάμαι, άνοιξα μια πόρτα καμαρινιού που έγραφε "μαέστρος" και ξεχύθηκαν ερωτικά, καντάδες, μάμπο, ρούμπες και φοξ τροτ, χασάπικα και απτάλικα, σημάδια μιας ζωής άλλης, αληθινής, αιματηρής και έξοχης. Τότε ο μαέστρος ήταν ακόμα μαέστρος, τα όργανα όργανα, ο τραγουδιστής τραγουδιστής! Ύψωσα το χέρι και ζητιάνεψα κομμάτια ζωής να χτίσω τη δικιά μου κι ο μαέστρος μου 'ριξε στη χούφτα διαμάντια, πούλιες, πασατέμπο και μαργαριτάρια, παρτιτούρες, στιχάκια, ανέκδοτα και ύστερα μου χαμογέλασε και - τσακ! - όλα μοσχοβόλησαν κολόνια και μπριγιόλ. Για χρόνια έβρισκα τα δώρα του στις τσέπες μου κάθε φορά που ήθελα να χορέψει με "έρωτα ζωής" η μουσική μου».

«Μέγα πάθος ο Παναθηναϊκός»

Ο Γιώργος Μουζάκης έγραψε τον ύμνο του Παναθηναϊκού, αρχές του '60. Τον έγραψε, θυμόταν, ύστερα από ένα καταπληκτικό ματς στη Λεωφόρο, όταν ο ΠΑΟ είχε νικήσει 4-1 την Α.Ε. Παγκρατίου. «Στους πανηγυρισμούς ήταν δίπλα μου ο Γιώργος Οικονομίδης, που αυτοσχεδίασε. "Σύλλογος μεγάλος", φώναξε κι εγώ συμπλήρωσα "δεν υπάρχει άλλος". Ακολούθησαν οι στίχοι. Έβγαλα ένα χαρτί από πακέτο τσιγάρων, έκανα ένα πρόχειρο πεντάγραμμο και έβαλα νότες. Ο ύμνος ήταν έτοιμος. Στο στούντιο που θα τον τραγουδούσε ο Γιάννης Βογιατζής, σκέφτηκα πριν από τη φωνή να βάλω ένα σφύριγμα! Είχα επηρεασθεί από τη μουσική της "Γέφυρας του ποταμού Κβάι"... Έτσι αρχίζει ο ύμνος. Κάθε φορά που τον ακούω δακρύζω...».

INFO

Τριανταφυλλίδης Ιάσων, Βίρα τις άγκυρες: Η ζωή και το έργο του κορυφαίου μουσικού της επιθεώρησης, εκδ. Άγκυρα, 2002, σελ. 175, 22,50 €.