→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική

Τραγουδούσε αιμορραγώντας

Πάνος Σαββόπουλος, εφ. Έθνος, 6/4/2007

Η Μαρίκα Νίνου ήταν η μεγαλύτερη γυναικεία φωνή που πέρασε από την Ελλάδα τα τελευταία εξήντα χρόνια. Άφησε βαθιά τα σημάδια της στο νεότερο ελληνικό λαϊκό τραγούδι και θεωρείται μέχρι σήμερα αξεπέραστη. Επειδή έζησε μόνο 35 χρόνια, δημιουργήθηκε μια εκτεταμένη μυθολογία για την καταγωγή της, τη ζωή της, την καλλιτεχνική της πορεία ακόμα και για τον θάνατό της.

Η Μαρίκα Νίνου ήταν αρμενικής καταγωγής και το πραγματικό όνομά της ήταν Ευαγγελία Αταμιάν. Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο βαπόρι «Ευαγγελίστρια» που έφερνε τη μητέρα και τον αδερφό της από τη Σμύρνη στον Πειραιά και γι αυτό την είπαν Ευαγγελία. Εγκαταστάθηκαν στην Κοκκινιά.

Το 1939 παντρεύτηκε τον συμπατριώτη της Μεσροπιάν και το 1940 γεννήθηκε ο γιος της, ο Οβανές. Με τον Μεσροπιάν χώρισε το 1946. Ήδη το 1944 είχε γνωρίσει τον ακροβάτη Νίνο Νικολαΐδη και έγιναν καλλιτεχνικό ζευγάρι με το όνομα «Ντούο Νίνο». Αργότερα παντρεύτηκαν και έγινε Ευαγγελία Νικολαΐδου. Το όνομα «Μαρίκα» της το κόλλησε η μάνα του Νίνο γιατί παρέπεμπε στη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το «Νίνου» ήρθε από τον Νίνο τον ακροβάτη και έτσι η Ευαγγελία Αταμιάν έγινε Μαρίκα Νίνου.

Χιώτης - Τσιτσάνης Το 1947 μπήκε στο σχήμα ο γιος της, Οβανές. Σε μία από τις παραστάσεις της την άκουσε ο Πέτρος Κυριακός και τη γνώρισε στον Μανόλη Χιώτη ο οποίος την πρωτολανσάρισε δισκογραφικά τον Ιούνιο του 1948 με το τραγούδι του «Ώρες σε κρυφοκοιτάζω». Τον Νοέμβριο του 1948 πρωτοτραγούδησε Παπαϊωάννου, το 1949 Μητσάκη και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς Τσιτσάνη. Είπε το «Για τα μάτια π αγαπώ». Τότε άρχισε τις εμφανίσεις μαζί του στην ταβέρνα του «Τζίμη του Χοντρού» στην οδό Αχαρνών, αντικαθιστώντας τη Σωτηρία Μπέλλου. Αν και η συνεργασία της με τον Τσιτσάνη ήταν βραχεία, έχει περάσει στην ιστορία σαν μαγική και μυθική. Από τις εμφανίσεις της εκεί έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο μια ηχογράφηση από κάποιον ερασιτέχνη, με πλήθος ανακριβειών και ασεβειών για το πρόσωπό της, όπως για παράδειγμα ότι αποκρύπτεται με αισχρό τρόπο η αρμενική καταγωγή της.

Το 1951 βρέθηκε με τον Τσιτσάνη στην Κωνσταντινούπολη για εμφανίσεις και το 1954 στην Αμερική όπου ξαναπήγε το 1956.

Πέθανε από καρκίνο της μήτρας στις 23 Φεβρουαρίου 1957. Μέχρι και λίγες μέρες πριν από το θάνατό της τραγουδούσε αιμορραγώντας στου «Τζίμη του Χοντρού», γιατί «είχε οικονομικές υποχρεώσεις» όπως έλεγε. Τη θάψανε στο Σχιστό της Αμφιάλης πλάι στον αδερφό της Μπαρκέβ Αταμιάν. Δεν υπάρχουν ούτε οι τάφοι τους ούτε τα οστά τους. Ευτυχώς υπάρχουν ζωντανά τα πάνω από εκατό τραγούδια που γραμμοφώνησε, αρκετές φωτογραφίες της, τρεις εμφανίσεις της σε ταινίες και λίγα ρουχαλάκια της που φυλάει η ανιψιά της Γκιούλα Αταμιάν - Ανσεριάν.

Οι υπεύθυνοι για τον πολιτισμό της πατρίδας μας δεν έκαναν μέχρι σήμερα τίποτα για τη μυθική αυτή τραγουδίστρια, αν και φαντάζομαι ότι θα γλέντησαν πολλές φορές με τα τραγούδια της. Ας είναι. Η Νίνου θα υπάρχει και θα θυμιέται όταν αυτοί θα έχουν παντελώς ξεχαστεί. Οι ευαίσθητοι, και ανεξάρτητα τι γράφει η ταυτότητά τους, ας ανάψουν κανένα κεράκι για την ψυχούλα της για τα 50 χρόνια φέτος από τον θάνατό της.