→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική
«Το κρασί που έγινε αίμα»
Δημήτρης Αναστασόπουλος, εφ. Ελευθεροτυπία, 18/8/2006
Η Πάτι Σμιθ σε ένα θρήνο για τη σφαγή στην Κανά
«Απομεινάρια
από κούκλες ανακατεύονται με την λάσπη/ πλαστικά χεράκια στην άσφαλτο/ μιλάνε
για τους στρατηγικούς στόχους/ τι όμορφη φράση/ καθώς οι βόμβες πέφτουν η
Αμερική χτίζει τη νέα Μέση Ανατολή...».
Το νέο τραγούδι της Πάτι Σμιθ ονομάζεται Κανά. Και περιγράφει τις εικόνες που η Σμιθ αντίκρισε στην οθόνη, τη σφαγή των παιδιών στην Κανά από τα ισραηλινά αεροπλάνα. Είναι ένας οργισμένος θρήνος που ηχογράφησε αμέσως μετά τη σφαγή και βρίσκεται στην ιστοσελίδα της pattismith.net, ενώ οι στίχοι ακολουθούνται από σχόλια. «Για κάποιους η Κανά, ήταν το μέρος όπου ο Ιησούς έκανε το πρώτο θαύμα του μετατρέποντας το νερό σε κρασί», γράφει η Σμιθ. «Σήμερα δεν υπάρχει κρασί στην Κανά, μόνον αίμα».
Η Πάτι Σμιθ έγραψε το τραγούδι μία μέρα μετά το βομβαρδισμό των αμάχων στην Κανά και το παρουσίασε για πρώτη φορά με μια ακουστική κιθάρα στο φημισμένο ροκ φέστιβαλ Λολαπαλούζα. Εκεί υποτίθεται ότι σόκαρε το αμερικανικό κοινό επειδή ρώτησε από τη σκηνή: «Πώς θα νιώθατε αν τριάντα επτά από τα παιδιά σας τινάζονταν στον αέρα από πυραύλους και βόμβες;». Γι' αυτό και τα ανεξάρτητα μουσικά περιοδικά της Αμερικής τη χαρακτηρίζουν τώρα «τη μόνη ρόκερ με κοινωνική συνείδηση».
Άλλωστε ήταν η μόνη που έβαλε την πολιτική μέσα στο φεστιβάλ, το «πανηγύρι των πολυεθνικών εταιρειών». Και μόνον οι Flaming Lips ακολούθησαν το παράδειγμά της πείθοντας το κοινό, ανάμεσα στα τραγούδια τους, να φωνάξει το σύνθημα «Σταματήστε τον πόλεμο στο Λίβανο».
Στην ιστοσελίδα της η πενηνταεννιάχρονη ποιήτρια της ροκ σκηνής δεν μασάει τα λόγια της. Γι' αυτήν, όπως εξηγεί, η εισβολή του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο δεν είναι παρά η αρχή μιας επίθεσης των ΗΠΑ στο Ιράν. «Οι καιροί είναι βρώμικοι», σημειώνει. «Είναι ώρα να ξυπνήσουμε, όχι να καλλιεργήσουμε ξανά την παράνοια του φόβου. Αν ρωτήσετε τους Λιβανέζους καθώς θάβουν τους νεκρούς τους και μαζεύουν τα συντρίμμια της ζωής τους, ποιος είναι ο υπεύθυνος, θα απαντήσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αυτές είναι οι πιο μισητές χώρες στον πλανήτη. Εμείς ως Αμερικανοί τι κάνουμε; Δεν είναι η χώρα μας; Δεν πρέπει να αντιδράσουμε;». Ενώ αναρωτιέται γιατί ο αμερικανικός λαός στέλνει σχεδόν τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε όπλα και πολεμοφόδια στο Ισραήλ. «Εμείς πληρώνουμε για όλα αυτά», συνεχίζει, «την καταστροφή μιας χώρας, τη σφαγή των παιδιών».
Οταν ξεκίνησε να παίζει ροκ εν ρολ η Πάτι Σμιθ πίστευε ότι αυτή η μουσική θα ήταν η φωνή της γενιάς της. «Γύρω στο τέλος της δεκαετίας του '70 όμως τα πράγματα άλλαξαν ριζικά», διηγείται η ίδια. «Ο Μόρισον και ο Χέντριξ πέθαναν και τα νέα παιδιά γίνονταν όλο και πιο επηρμένα και άπληστα, χωρίς να νοιάζονται για την επικοινωνία με το κοινό και φυσικά για τα ζητήματα της κοινότητας. Εγώ ως πολίτις πάντα ενδιαφερόμουν τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μου».
Άλλωστε, όπως πάντα έλεγε στο πασίγνωστο τραγούδι της, «ο λαός έχει την εξουσία». Κι αυτός πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια στους «αφέντες του πολέμου». «Ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου», εξηγεί η Πάτι Σμιθ, «τα ποντίκια έφυγαν από το Μανχάταν και πλημμύρισαν την πόλη.
Καθένα από αυτά είχε το πρόσωπο των προστατών μας από την "τρομοκρατία". Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ο αυλητής του παραμυθιού με το μαγικό αυλό που θα τα μαγεύσει και θα τα οδηγήσει από το Λευκό Οίκο στη θάλασσα».