→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Ζωγραφική

Γιάννης Σπυρόπουλος: Αφαιρετική ζωγραφική µε τη... γόµα

Μαίρη Αδαµοπούλου, εφ. Τα Νέα, 8/11/2010

Άγνωστες πτυχές του έλληνα «πατέρα» της αφαίρεσης αποκαλύπτονται µέσα από µια έκθεση και µια έκδοση, 20 χρόνια µετά τον θάνατό του

Είναι ο ζωγράφος που έσκαψε κάτω από τη λουστραρισµένη επιφάνεια των πραγµάτων για να βρει την ουσία. Ο καλλιτέχνης που γύρισε την πλάτη του στην Ελλάδα, όταν εκείνη τον «πλήγωσε» επειδή υπήρξε ο µοναδικός Ελληνας που πήρε το βραβείο της UΝΕSCΟ στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1960. Είναι ο δηµιουργός του οποίου τα έργα βρίσκονται από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης έως το Μποζ Αρ στο Παρίσι και σε συλλογές από το Νέο Δελχί ώς την Ουάσιγκτον και από τη Νέα Υόρκη έως τη Νέα Ζηλανδία.

Αγαπηµένος των πλαστογράφων και «άγνωστος» στο ευρύ κοινό, ο πατέρας της αφαίρεσης στην ελληνική τέχνη Γιάννης Σπυρόπουλος «αποκαλύπτεται», 20 χρόνια µετά τον θάνατό του, µέσα από µια διπλή παρουσίαση: τη µονογραφία του που παρουσιάζει το σύνολο σχεδόν του έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου (µε την υπογραφή του δρα Ιστορίας της Τέχνης Γιάννη Χ. Παπαϊωάννου) και µια έκθεση µε 120 έργα του _ 30 εκ των οποίων κάνουν ντεµπούτο ενώπιον του κοινού _ αποκλειστικά από τη συλλογή του Μουσείου Σπυρόπουλου.

«Ζωγραφική δεν γίνεται µε το µολύβι, αλλά µε τη γόµα», έλεγε ο Γιάννης Σπυρόπουλος. Και µε αυτήν τη σκέψη έπλασε τα σχεδόν 1.500 έργα του που είναι διασκορπισµένα στα τέσσερα σηµεία του ορίζοντα.

«Δεν είναι ένας εύκολος ζωγράφος. Χρειάζεται µια προπαιδεία για να τον κατανοήσει το ευρύ κοινό», λέει ο συγγραφέας της µονογραφίας Γιάννης Παπαϊωάννου. Και µέσα από τις 348 σελίδες και τα 900 έργα που παρουσιάζει αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του ζωγράφου που υπήρξε από τους πρώτους που εισήγαγαν την αφαίρεση στον ελληνικό χώρο.

Τι αποκαλύπτεται λοιπόν 50 χρόνια µετά τη βράβευση του Γιάννη Σπυρόπουλου στην Μπιενάλε της Βενετίας; «Πρώτον, βρέθηκαν τα σκίτσα τελειωµένων έργων του και έτσι µπορούµε να διαβάσουµε πώς επεξεργαζόταν τις ιδέες του, καθώς πάνω τους σηµειώνει τι θα αφαιρέσει, τι χρώµατα θα βάλει, τι θα αλλάξει στη σύνθεση. Διότι δεν αντέγραφε το σχέδιο. Επινοούσε το έργο µε βάση το κάθε σκίτσο», εξηγεί ο κ. Παπαϊωάννου. «Δεύτερον, ανακαλύπτουµε ότι επενέβαινε πάνω στα τελειωµένα έργα. Ετσι ενώ έχουµε φωτογραφίες έργων του που είχαν εκτεθεί, όταν έµεναν στην κατοχή του τα ξαναδούλευε και διαπιστώνουµε έτσι πως έφτανε βήµα βήµα από την αφαιρετικότητα στην αφαίρεση.

Τρίτον, εντοπίστηκαν έργα σε δηµοπρασίες του εξωτερικού που αποτελούν τους ελλείποντες κρίκους σε σειρές µε το ίδιο θέµα και τέλος βρήκαµε φωτογραφίες, χαρτιά, υλικό για κολλάζ, την πρώτη ύλη δηλαδή, ντοκουµέντα που µας αποκαλύπτουν τα µυστικά της δουλειάς του».

ΙΝFΟ

Η έκθεση και το βιβλίο για τον Γιάννη Σπυρόπουλο παρουσιάζονται αύριο στις 19.30 στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου). Εως τις 28 Νοεµβρίου

Ο µύθος του ερηµίτη

«Είναι ευκαιρία να ανακαλύψουµε τον µύθο ενός ερηµίτη και µέσα από τα έργα του να παρακολουθήσουµε ένα µάθηµα πάνω στη ζωγραφική της αφαίρεσης», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η διευθύντρια του Μουσείου Σπυρόπουλου, κριτικός τέχνης, Ολγα Δανιηλοπούλου, που επιµελείται την έκθεση των 120 έργων του στο Μουσείο Μπενάκη, λιγότερα από τα µισά που διαθέτει το Μουσείο Σπυρόπουλου. «Θα έχουµε την ευκαιρία να δουµε από τα χαρούµενα έργα του που χρονολογούνται από το 1948, έως τις σκοτεινές επιφάνειες του 1986.

Και παράλληλα να ξανακοιτάξουµε το έργο του και να διαπιστώσουµε πόσο µοντέρνος και σύγχρονος είναι», προσθέτει για την πρώτη µεγάλη έκθεση έργων του που γίνεται 15 χρόνια µετά τις έξι µεγάλες αναδροµικές που είχαν πραγµατοποιηθεί την περίοδο 1994-1998. Μοναδική ευκαιρία όµως δεν θα είναι να δούµε τα 30 και πλέον έργα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά, αλλά και συνολικά το έργο του καλλιτέχνη, καθώς το Μουσείο του είναι κλειστό τα δύο τελευταία χρόνια. Κι αυτό διότι το Ιδρυµα Σπυρόπουλου αποφάσισε να πουλήσει το κτίριο που διέθετε στην Εκάλη για να αποκτήσει ένα νέο 1.200 τ.µ. στη γωνία Τοσίτσα και Ζαΐµη µε σκοπό να φέρει τη συλλογή στο κέντρο, όµως δεν υπάρχει οικονοµική δυνατότητα και στήριξη για τη µετατροπή του σε µουσείο, οπότε και τα έργα µένουν στην αποθήκη.