Ενότητα 7η (324 d - 326 e)

Η διδασκαλία της αρετής από την οικογένεια και την κοινωνία

Προτεινόµενοι στόχοι

• Να κατανοήσουν οι µαθητές τη σηµασία της παιδείας για την απόκτηση της αρετής.
• Να κατανοήσουν τη σηµασία της οικογένειας και της κοινωνίας για τη διδασκαλία της αρετής.

Ερµηνευτικές ερωτήσεις ανοικτού τύπου (ανάπτυξης και σύντοµης απάντησης)

1. Ποια αντίρρηση του Σωκράτη δηλώνει ότι θα ανασκευάσει ο Πρωταγόρας;
2. Με ποια µέθοδο δηλώνει ότι θα ανασκευάσει τη δεύτερη αντίρρηση του Σωκράτη; Γιατί, κατά τη γνώµη σας, προτίµησε να αλλάξει µέθοδο; Ποια πλεονεκτήµατα του προσφέρει αυτή η αλλαγή;
3. Υπάρχει ένα πράγµα στο οποίο είναι αναγκαίο να µετέχουν όλοι οι πολίτες, προκειµένου να είναι δυνατή η ύπαρξη πόλεως, ή δεν υπάρχει; (ἔστι τι ἕν, ἢ οὐκ ἔστιν, οὗ ἀναγκαῖον πάντας τοὺς πολίτας µετέχειν, εἴπερ µέλλει πόλις εἶναι;) Ποιο είναι το «ένα», «αναγκαίο» για την ύπαρξη της πόλης; Nα εντοπίσετε τη σχέση ανάµεσα στην άποψη αυτή και στον πρωταγόρειο µύθο. [Ο µύθος έδειξε την πεποίθηση του Πρωταγόρα ότι η αρετή του πολίτη είναι κτήµα όλων «δυνάµει» (όλων αφού σε όλους δόθηκε η αἰδώς και η δίκη σύµφωνα µε το µύθο). Χρειάζεται όµως η διδασκαλία και η εξάσκηση για να αφοµοιωθεί (βλ. ενότητα 4η), διαφορετικά δε θα υπήρχε ποινικό δίκαιο (ενότητα 5η), ούτε θα έθετε νόµο ο ∆ίας για την τιµωρία όσων δε µετέχουν στην αἰδῶ και στη δίκη (βλ. ενότητα 3η). Βλ. και την επόµενη ερώτηση και την αντίστοιχη παραποµπή.]
4. Ο Πρωταγόρας θεωρεί την ἀνδρὸς ἀρετήν, την πολιτική αρετή, ως µοναδικό θεµέλιο για τη συγκρότηση και διατήρηση του οικοδοµήµατος της πολιτείας. Πώς κατέληξε στο συµπέρασµα αυτό; Να κρίνετε την εγκυρότητα του συλλογισµού του. [Αφετηρία ήταν η πρόταση ότι, αφού υπάρχει πόλη ως οργανωµένη κοινότητα, δεν µπορεί παρά να υπάρχει ένα συνεκτικό στοιχείο, θεµελιώδες για την ίδια την ύπαρξη και τη διατήρησή της. Αυτό το ένα δεν µπορεί να είναι κάποια ειδική τέχνη, αλλά κάτι που κατέχουν όλοι, που έχει - αν θυµηθούµε την απάντηση του ∆ία στον Ερµή - µείνει έξω από τον καταµερισµό εργασίας. Αυτό είναι η ἀνδρὸς ἀρετή, η πολιτικὴ ἀρετή, που τη συναποτελούν η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη και η οσιότητα. Αφού υπάρχει λοιπόν αυτό το ένα, τότε πρέπει όλοι να µετέχουν σ’ αυτό και όποιος δε µετέχει, ούτε διδασκόµενος ούτε κολαζόµενος, να τιµωρείται µε εξορία από την πόλη ή µε θάνατο. Η οργανωµένη ζωή δε θα ήταν εφικτή χωρίς το αίσθηµα σεβασµού και δικαίου. Σε κάποια φάση της εξέλιξης, όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν τη σηµασία της ζωής σε οργανωµένη κοινότητα, όταν ἐζήτουν ἁθροίζεσθαι, δέχτηκαν την αἰδῶ και τη δίκη ως προϋποθέσεις της «συνάθροισης» αυτής. Ούτε η αἰδώς και η δίκη - θεµέλια της πολιτικής - ούτε η ίδια η πολιτική «δόθηκαν», ή υπήρχαν, εξ αρχής στον άνθρωπο. Αναπτύχθηκαν σε µια φάση της εξέλιξης. Η οργανωµένη κοινωνική ζωή επιβάλλει κανόνες, νόµους. Οι νόµοι αυτοί δεν είναι φυσικοί γενικά, αλλά «φυσικοί για την κοινωνική ζωή», επειδή είναι αναγκαίοι. Γι’ αυτό και είναι σκληρές οι ποινές στους παραβάτες τους, σε όσους δηλαδή δε ρυθµίζουν τη ζωή και τη συµπεριφορά τους σύµφωνα µε την πολιτική αρετή - µε τη δικαιοσύνη, τη σωφροσύνη, την οσιότητα. Βλ. A. E. Taylor, σ. 289, Κ. Κατσιµάνης, σσ. 93-94, Κ. Μπαλάσκας (2), σσ. 359-360, Α. Μπαγιόνας (1), σ. 59, (2), σ. 31, Ι. Πανέρης, σσ. 482-486. Η αποδεικτική διαδικασία του Πρωταγόρα έχει βέβαια δεοντολογικό χαρακτήρα (ἀναγκαῖον µετέχειν, δεῖ µετέχειν) λόγω του οποίου παρουσιάζεται ως «λογικά αδύνατη» (Γ. Μαρκαντωνάτος, σσ. 110-111) και επικρίνεται γιατί «ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκε µῦν» (∆. Γουδής, σ. 147). Το σηµαντικό, κατά τη γνώµη µας, στο διάλογο του Πρωταγόρα δεν είναι οι κανόνες της τυπικής λογικής αλλά η πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία του σοφιστή.]
5. εάν µεν υπάρχει αυτό το ένα πράγµα και εάν αυτό το πράγµα δεν είναι ούτε η οικοδοµική ούτε η µεταλλουργία ούτε η κεραµική (εἰ µὲν γὰρ ἔστι καὶ τοῦτό ἐστι τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ κεραµεία). Ποιο επιχείρηµα του Σωκράτη υπαινίσσεται στο σηµείο αυτό ο Πρωταγόρας; [Το δικαίωµα ισηγορίας των πολιτών στην εκκλησία του δήµου, το οποίο, κατά το Σωκράτη, δείχνει ότι η πολιτική αρετή δεν διδάσκεται. Βλ. διδακτικό βιβλίο ενότητα 1η, σσ. 70-71 και εισαγωγή, σ. 51.]
6. Σε ποια µέρη αναλύεται η ἀνδρὸς ἀρετή σύµφωνα µε τον Πρωταγόρα;
7. Ποια είναι η βασική υποχρέωση του πολίτη και µε ποιους τρόπους παρεµβαίνει η πολιτεία στην εκπλήρωση της υποχρέωσης αυτής;
8. µπορεί να υποστούν ως ποινή και τον θάνατο και την εξορία ... τη συνολική καταστροφή του οίκου τους: Ποιες ποινές επιβάλλονται και πώς κλιµακώνονται;
9. Γιατί θεωρείται αυστηρότερη, χειρότερη ποινή από το θάνατο, ο θάνατος στην εξορία, η δήµευση της περιουσίας και η διάλυση της οικογένειας; Στην απάντησή σας πρέπει να λάβετε υπόψη σας τις σχέσεις που επικρατούσαν στην αρχαία πόλη και ιδίως τη σχέση του πολίτη µε την πόλη.
10. Να καταγράψετε τα επιχειρήµατα τα οποία χρησιµοποιεί ο Πρωταγόρας για να αποδείξει ότι οι αγαθοί άνδρες διδάσκουν την πολιτική αρετή στα παιδιά τους και να τα αξιολογήσετε. [Aν υπάρχει πολιτική αρετή και είναι αναγκαίο όλοι οι πολίτες να µετέχουν σ’ αυτήν - διδασκόµενοι ή τιµωρούµενοι, αλλιώς αποβάλλονται από την πόλη ή θανατώνονται, τότε ⇒ οι αγαθοί άνδρες, αφού διδάσκουν στα παιδιά τους τα άλλα, θα ήταν παράδοξο να µη διδάσκουν την αρετή. ♦ Όλοι δέχονται ότι η αρετή είναι διδακτή. Αν οι αγαθοί άνδρες διδάσκουν στα παιδιά τους όλα τα άλλα, η άγνοια των οποίων δεν οδηγεί στο θάνατο, τότε δεν µπορεί παρά να διδάσκουν και αυτό που, αν δεν το γνωρίζουν, τα περιµένει θάνατος, εξορία κ.τ.λ. Αποδεικνύει αρνητικά για ποιο λόγο δεν µπορεί παρά να διδάσκουν οι αγαθοί πολίτες την πολιτική αρετή στα παιδιά τους. Βλ. Κ. Ν. Γραικός, σ. 120.]
11. Σε ποιες βαθµίδες εκπαίδευσης των νέων στην αρχαία Αθήνα αναφέρεται ο Πρωταγόρας στο απόσπασµα του βιβλίου σας, ποιοι ήταν οι φορείς της αγωγής και ποιος ο στόχος και το αντικείµενο διδασκαλίας;
12. µε τις απειλές και τα χτυπήµατα το «ισιώνουν, σαν δέντρο που λυγίζει και γέρνει» (ὥσπερ ξύλον διαστρεφόµενον καὶ καµπτόµενον εὐθύνου-σιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς): Ποιο στόχο υπηρετεί η παροµοίωση και πόσο επιτυχηµένη είναι, κατά τη γνώµη σας; Ποια σηµασία έχει η χρησιµοποίηση του ρήµατος «ισιώνουν» (εὐθύνουσιν);
13. Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η διδασκαλία της ποίησης και η αποµνηµόνευση ποιηµάτων; Θα ήταν σήµερα, κατά τη γνώµη σας, χρήσιµη και εφικτή µια τέτοια αποµνηµόνευση;
14. Σε ποιο στάδιο αναλάµβανε η ίδια η πολιτεία την αγωγή των νέων, ποιος ήταν ο στόχος και ποιο το αντικείµενο της αγωγής;
15. α) Να επισηµάνετε τα σηµεία εκείνα του κειµένου που δηλώνουν τα µέσα και τη µέθοδο που χρησιµοποιούσαν οι φορείς της αγωγής για την επίτευξη των στόχων τους. β) Θα µπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα, όπως την περιγράφει ο Πρωταγόρας, είναι αυταρχική; Να αιτιολογήσετε την άποψή σας. [β) Θα µπορούσε επιπόλαια µάλλον και βιαστικά να θεωρηθεί αυταρχική, διότι ασκούν έλεγχο το οικογενειακό και «σχολικό» περιβάλλον και η πολιτεία, ώστε το παιδί να υποχρεώνεται να πειθαρχεί. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η χρήση του ρήµατος ἀναγκάζω. Αλλά το αν θα αποδοθεί ο χαρακτηρισµός, εξαρτάται από το είδος της πολιτείας και την ποιότητα των σχέσεων. Η αγωγή στην Αθήνα απέβλεπε στο να δηµιουργήσει ελεύθερους δηµοκρατικούς πολίτες, υπεύθυνους και καλλιεργηµένους ανθρώπους µε υψηλό ήθος.]
16. Ποια άποψη εκφράζει ο Πρωταγόρας για τους νόµους στην ενότητα αυτή; Πώς συνδέεται µε τις απόψεις του για την αἰδῶ και τη δίκη;
17. Ποιος ήταν ο γενικότερος σκοπός της αγωγής και σε ποια σχέση βρισκόταν µε τους επιµέρους στόχους κάθε βαθµίδας ή και µαθήµατος; [Μέσα από τους στόχους των επιµέρους µαθηµάτων, όπως τους βρίσκουµε στο κείµενο, καταλήγουµε στο θεµελιώδη σκοπό κατὰ τούτους (τοὺς νόµους) ἀναγκάζει (ἡ πόλις) καὶ ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι.]
18. «Η ζωή του ανθρώπου στην κοινωνία είναι µια αδιάκοπη παιδευτική άσκηση. Ο άνθρωπος από τη γέννηση ως το θάνατο ζει µέσα σε "υπογραφές" κανόνες αυστηρά χαραγµένους, καµιά απόκλιση δεν επιτρέπεται, ενώ η γενική αδυναµία για συµµόρφωση σ’ αυτούς τιµωρείται µε θάνατο. Ο Πρωταγόρας τα βρίσκει αυτά εντελώς φυσικά». (Κ. Μπαλάσκας (2), σ. 359). Πώς εξηγείται αυτή η στάση του Πρωταγόρα; [Πρωταγόρας, 326d: ἀλλ' ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ γραµµατισταὶ τοῖς µήπω δεινοῖς γράφειν τῶν παίδων ὑπογράψαντες γραµµὰς τῇ γραφίδι οὕτω τὸ γραµµατεῖον διδόασι καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ τὴν ὑφήγησιν τῶν γραµµῶν, ὡς δὲ καὶ ἡ πόλις νόµους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νοµοθετῶν εὑρήµατα κατὰ τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι.] [Καλό θα είναι να έχουν κατανοήσει οι µαθητές τη σχέση φύσης και κοινωνίας στον Πρωταγόρα και τη σχέση των όρων φύσει (εκ φύσεως) και νόµῳ (ενότητα 6 και 7, βλ. και Κείµενα από τη βιβλιογραφία, αρ. 5 και 14). Μπορούν όµως να απαντήσουν µε βάση τα επιχειρήµατα του Πρωταγόρα (στην ενότητα αυτή) για την ανάγκη συµµετοχής όλων στις ηθικές - πολιτικές και κοινωνικές - αξίες της πολιτείας. Ένα άλλο ζήτηµα που τίθεται από µελετητές έχει σχέση µε το σχετικισµό του Πρωταγόρα (πάντων χρηµάτων µέτρον ἄνθρωπος), που κατά την άποψή τους υπονοµεύει το κύρος των αξιών που αποτελούσαν το στόχο της αγωγής. Εδώ δεν µπορούµε να απαντήσουµε παρά µόνο συνοπτικά σ’ αυτά. Ο «σχετικισµός» του Πρωταγόρα κάθε άλλο παρά απόλυτος είναι. Καθετί ανθρώπινο, γνώση, αξίες, είναι σχετικό και υποκειµενικό εφόσον είναι ανθρώπινο (βλ. Β. Κύρκος, σ. 134 κ.εξ. και Κείµενα από τη βιβλιογραφία, αρ. 10 και 13). Έπειτα, η έννοια άνθρωπος έχει µεγάλη ευρύτητα στην παραπάνω θέση του Πρωταγόρα.]
19. Να αποδώσετε µε δικά σας λόγια τη συλλογιστική πορεία του Πρωταγόρα, η οποία καταλήγει στην ανάγκη να διδαχτεί η αρετή. [α) όλοι νουθετούν και διδάσκουν οι ίδιοι ή µέσω άλλων, β) κύρια επιδίωξή τους είναι η ηθική - πολιτική αγωγή, γ) η ίδια η πόλη παιδαγωγεί. Άρα, αφού όλοι συνεργάζονται στη µόρφωση των νέων κ.τ.λ., δεν µπορεί παρά να δεχτούµε ότι η αρετή είναι διδακτή*. Βλ. Γ. Μαρκαντωνάτος, σ. 122, Κ. Ν. Πετρόπουλος, σ. 351. * Ο ∆. Γουδής (σσ. 149-150) θεωρεί ότι το συµπέρασµα του Πρωταγόρα (αφού όλοι δίνουν αγωγή, τη θεωρούν προφανώς διδακτή) µοιάζει µε το γνωστό του Τιµοκλέους στον Λουκιανό εἰ εἰσὶ βωµοί, εἰσὶ καὶ θεοί. Το βασικό όµως ζήτηµα που πρέπει, κατά τη γνώµη µας, να µας απασχολεί, δεν είναι η τυπικότητα του συλλογισµού, αλλά ότι το κείµενο αυτό αποτελεί την πρώτη απόπειρα θεωρητικής θεµελίωσης της αγωγής και αποτίµησής της ως κοινωνικής λειτουργίας.]
20. Σε ποια συµπεράσµατα µπορούµε να καταλήξουµε για την ανατροφή των νέων στην Αθήνα;
21. Αν συγκρίνουµε το εκπαιδευτικό σύστηµα της αρχαίας Αθήνας µε το σύγχρονο - τηρουµένων των αναλογιών λόγω µεγάλης διαφοράς ανάµεσα στις κοινωνίες - µπορούµε να βρούµε κοινά σηµεία και ποια; Ειδικότερα ποιες αρχές της αγωγής των νέων είναι, κατά τη γνώµη σας, αποδεκτές και σήµερα και ποιες όχι;
22. ως ανίατο (ὡς ἀνίατον ὄντα): Ο παραλληλισµός παιδείας και ιατρικής ή πολιτείας και ιατρικής ήταν συνηθισµένος στην αρχαία φιλοσοφία και σκέψη. Στους «ανίατους» αυτούς επιβαλλόταν, όπως αναφέρει ο Πρωταγόρας, η πιο σκληρή τιµωρία, ο θάνατος. Τα προβλήµατα που ανακύπτουν είναι πολλά: i) Η τιµωρία είναι πολύ σκληρή, άτεγκτη, ii) Ποιοι θα χαρακτηριστούν «ανίατοι», µε ποια κριτήρια δηλαδή; iii) Από ποιους θα χαρακτηριστούν; α) Να εκφράσετε τη γνώµη σας για καθένα από τα παραπάνω θέµατα. β) Άσχετα από το είδος της τιµωρίας, πώς θα µπορούσε να διασφαλιστεί η δίκαιη κρίση;
23. Σε ποια χαρακτηριστικά της οργανωµένης κοινωνίας αναφέρεται ο Πρωταγόρας στο κεφάλαιο αυτό και ποια η παιδευτική λειτουργία της πόλης, όπως συνάγεται από το κείµενο;