Θεματογραφία

Για να δείτε τις απαντήσεις και περισσότερα κείμενα, συμπληρώστε username & password:

Ύλη συντακτικού

Για τους μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης η ενίσχυση της γλωσσικής τους κατάρτισης μπορεί να έχει διπλή μορφή και, επομένως, δύο ειδών περιεχόμενο:

1. σύνθετη γλωσσική, λεξιλογική και μεταφραστική άσκηση επί αγνώστου σε αυτούς αρχαιοελληνικού πεζού κειμένου της αττικής διαλέκτου. Τα αποσπάσματα που προορίζονται γι' αυτή την άσκηση επιλέγονται ελεύθερα από τους διδάσκοντες, ανάλογα με το επίπεδο γλωσσικής κατάρτισης των μαθητών τους και, οπωσδήποτε, κλιμακούμενα ως προς τη δυσκολία από την αρχή της Β' τάξης προς το τέλος της Γ τάξης.

2. Συμπληρωματική διδασκαλία ορισμένων γραμματικών φαινομένων, των οποίων η γνώση κατά την κρίση του καθηγητή δεν έχει εμπεδωθεί, ή ορισμένων σπανιότερων φαινομένων, όπως π.χ.

- συνηρημένα ονόματα της 1ης και 2ης κλίσης (ουσιαστικά και επίθετα)

- αττικόκλιτα ονόματα

- αριθμητικά (ουσιαστικά, επίθετα, επιρρήματα)

- σπανιότεροι αόριστοι β' βαρυτόνων ρημάτων που κλίνονται κατά τα εις -μι (π.χ. ἔδραν, ἐρρύην.

- χρήση των εις -τος και -τέος ρηματικών επιθέτων

- ειδικές περιπτώσεις υποθετικών λόγων (συνεπτυγμένων ή ελλειπτικών)

- αναλυτικότερα στοιχεία για τον πλάγιο λόγο, την απόλυτη χρήση της μετοχής των απρόσωπων ρημάτων, τη δοτική προσωπική.

Η διδασκαλία αυτή γίνεται με διδακτικό υλικό που επιλέγεται από τον διδάσκοντα, κατά περίπτωση, με βάση τα βιβλία αναφοράς (Γραμματική και Συντακτικό) που εγκρίνονται για τους μαθητές.

Κείμενα

Δημοσθένης, Κατ’ Ἀριστογείτονος, Α’, 15-16

(ΔΗΜ 25.15–35: Η στάση του Αριστογείτονα απέναντι στους νόμους της πόλεως) Φύση και λειτουργία του νόμου – Η περιφρόνηση του Αριστογείτονα προς τους νόμους)*

ΔημοσθένηςΟ Λυκούργος και ο ομιλητής κατηγορούν τον Αριστογείτονα ότι, αν και οφειλέτης προς το κράτος, ασκεί κανονικά τα πολιτικά του δικαιώματα ενώπιον της Εκκλησίας. Στο εκτενές προοίμιον ο ομιλητής επισήμανε την ευθύνη των δικαστών να διατηρήσουν με την απόφασή τους την αξιοπιστία και το κύρος τους, καθώς η ενοχή του κατηγορουμένου είχε αποδειχτεί ήδη από τον Λυκούργο. Στη συνέχεια εκθέτει τη στάση του Αριστογείτονα απέναντι στους νόμους της πόλεως.

[15] Ἅπας ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κἂν μεγάλην πόλιν οἰκῶσι κἂν μικράν, φύσει καὶ νόμοις διοικεῖται. Τούτων δ’ ἡ μὲν φύσις ἐστὶν ἄτακτον καὶ κατ’ ἄνδρ’ ἴδιον τοῦ ἔχοντος, οἱ δὲ νόμοι κοινὸν καὶ τεταγμένον καὶ ταὐτὸ πᾶσιν. Ἡ μὲν οὖν φύσις, ἂν ᾖ πονηρά, πολλάκις φαῦλα βούλεται· διόπερ τοὺς τοιούτους ἐξαμαρτάνοντας εὑρήσετε. [16] Οἱ δὲ νόμοι τὸ δίκαιον καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ συμφέρον βούλονται, καὶ τοῦτο ζητοῦσιν, καὶ ἐπειδὰν εὑρεθῇ, κοινὸν τοῦτο πρόσταγμ’ ἀπεδείχθη, πᾶσιν ἴσον καὶ ὅμοιον, καὶ τοῦτ’ ἔστι νόμος. ᾯ πάντας πείθεσθαι προσήκει διὰ πολλά, καὶ μάλισθ’ ὅτι πᾶς ἐστι νόμος εὕρημα μὲν καὶ δῶρον θεῶν, δόγμα δ’ ἀνθρώπων φρονίμων, ἐπανόρθωμα δὲ τῶν ἑκουσίων καὶ ἀκουσίων ἁμαρτημάτων, πόλεως δὲ συνθήκη κοινή, καθ’ ἣν πᾶσι προσήκει ζῆν τοῖς ἐν τῇ πόλει.

Μετάφραση 1

Μτφρ. Α. Τυφλόπουλος – Επιμ. Δ. Ιακώβ. 2006. Στο Ανθολόγιο Αρχαίων Ελληνικών Κειμένων. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας.

Όλη η ζωή των ανθρώπων, Αθηναίοι, είτε αυτοί κατοικούν σε μεγάλη πόλη είτε σε μικρή, κυβερνάται από τη φύση και τους νόμους. Από τα προηγούμενα η φύση είναι απρόβλεπτη και χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο που τη διαθέτει, ενώ οι νόμοι είναι κοινοί και προβλέψιμοι και οι ίδιοι για όλους. Η φύση, αφενός, αν είναι φαύλη, πολλές φορές θέλει το κακό· για αυτό θα δείτε ότι άνθρωποι με τέτοια φύση κάνουν λάθη. Οι νόμοι, αφετέρου, θέλουν τη δικαιοσύνη και την αρετή και το ωφέλιμο, και αυτό επιδιώκουν, και όταν αυτό βρεθεί, προβάλλεται ως γενικός κανόνας, που ισχύει εξίσου και με όμοιο τρόπο για όλους, και αυτό είναι ο νόμος. Σε αυτόν αρμόζει να υπακούουν όλοι για πολλούς λόγους, και κυρίως επειδή κάθε νόμος είναι θεϊκή ανακάλυψη και δωρεά, τρόπος σκέψης των συνετών ανθρώπων, διόρθωση των εκούσιων και ακούσιων λαθών, κοινή συμφωνία της πόλης, σύμφωνα με την οποία αρμόζει να ζουν όλοι οι πολίτες.

Μετάφραση 2

Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος. 1962. Δημοσθένους Κατ' Αριστοκράτους (τέλος), Κατ' Αριστογείτονος Α΄–Β΄. Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.

Όλος ο βίος των ανθρώπων, άνδρες Αθηναίοι, είτε μεγάλην πόλιν, είτε μικράν κατοικούσι, κανονίζεται από την φύσιν και τους νόμους. Εκ των δύο δε τούτων στοιχείων, η μεν φύσις είναι κάτι ακανόνιστον και δι' έκαστον άτομον ανάλογον προς εκείνον που το έχει, οι δε νόμοι είναι στοιχείον κοινόν, κεκανονισμένον και το ίδιον δι' όλους. Η μεν λοιπόν φύσις, αν είναι κακή, πολλάκις επιδιώκει το κακόν· διά τούτο θα ίδετε, ότι οι άνθρωποι του είδους τούτου διαπράττουν αμαρτήματα. Οι δε νόμοι το δίκαιον και το καλόν και το ωφέλιμον θέλουν και επιδιώκουν και, όταν τούτο ευρεθή, γίνεται κανών γενικός, ίσος και όμοιος δι' όλους και αυτός είναι ο νόμος. Εις τούτον όλοι πρέπει να υπακούουν διά πολλούς λόγους και προ πάντων διότι πας νόμος είναι μεν εύρημα και δώρον των θεών, απόφασις δε σωφρόνων ανθρώπων, επανόρθωσις δε των εκουσίων και ακουσίων αμαρτημάτων, συμφωνία δε κοινή της πόλεως, σύμφωνα προς την οποίαν πρέπει να ζώσι όλοι οι εν τη πόλει.

Δημοσθένης, Περὶ Ἀλοννήσου, 2-3

Εισαγωγή

Το καθεστώς κατοχής της Αλοννήσου και τα διπλωματικά παιχνίδια του Φιλίππου

Ο Φίλιππος επιθυμούσε για διπλωματικούς λόγους τη συμφιλίωση με τους Αθηναίους και το 342 π.Χ. έστειλε στην Αθήνα πρέσβεις, που μετέφεραν επιστολή με την οποία υποσχόταν να τους αποδώσει την Αλόννησο, να αναγνωρίσει την αυτονομία όσων Ελλήνων δεν συμπεριλαμβάνονταν στην "ειρήνη του Φιλοκράτη" (346 π.Χ.) και να υποβληθούν σε διαιτησία διάφορα αμφισβητούμενα ζητήματα. Ο λόγος που ακολουθεί αποτελεί απάντηση σε αυτές τις προτάσεις. (Ήδη από την αρχαιότητα συγγραφέας του λόγου θεωρούνταν ο Ηγήσιππος).

ΑλόννησοςΦίλιπποςΦίλιππος γὰρ ἄρχεται μὲν περὶ Ἁλοννήσου λέγων ὡς ὑμῖν δίδωσιν ἑαυτοῦ οὖσαν, ὑμᾶς δὲ οὔ φησι δικαίως αὐτὸν ἀπαιτεῖν· οὐ γὰρ ὑμετέραν οὖσαν οὔτε λαβεῖν οὔτε νῦν ἔχειν. Ἔλεγε δὲ καὶ πρὸς ἡμᾶς τοιούτους λόγους, ὅτε πρὸς αὐτὸν ἐπρεσβεύσαμεν, ὡς λῃστὰς ἀφελόμενος ταύτην τὴν νῆσον κτήσαιτο, καὶ προσήκειν αὐτὴν ἑαυτοῦ εἶναι. Τοῦτον δὲ τὸν λόγον, ὡς οὐκ ἔστι δίκαιος, οὐ χαλεπόν ἐστιν αὐτοῦ ἀφελέσθαι. ἅπαντες γὰρ οἱ λῃσταὶ τοὺς ἀλλοτρίους τόπους καταλαμβάνοντες καὶ τούτους ἐχυροὺς ποιούμενοι, ἐντεῦθεν τοὺς ἄλλους κακῶς ποιοῦσιν. Ὁ δὴ τοὺς λῃστὰς τιμωρησάμενος καὶ κρατήσας οὐκ ἂν δήπου εἰκότα λέγοι, εἰ φαίη, ἃ ἐκεῖνοι ἀδίκως καὶ ἀλλότρια εἶχον, ταῦθ’ ἑαυτοῦ γίγνεσθαι.

Συντακτικές παρατηρήσεις

Μετάφραση

Ο Φίλιππος λοιπόν, στην αρχή του λόγου του για την Αλόννησο, ισχυρίζεται ότι μας την παραχωρεί, αν και είναι δική του, και επιμένει ότι άδικα τη διεκδικείτε απ' αυτόν γιατί ούτε κατέλαβε ούτε τώρα κατέχει δικό σας νησί. Και σε μας βέβαια πρόβαλλε τέτοια επιχειρήματα, όταν μας στείλατε σ' αυτόν ως πρεσβευτές, ότι δηλαδή κατέλαβε το νησί, αφού το αφαίρεσε από τους ληστές, και ότι δικαιωματικά τού ανήκει. Αυτό όμως το επιχείρημα, επειδή δεν είναι δίκαιο, δεν είναι δύσκολο να του το ανασκευάσουμε. Γιατί όλοι οι ληστές, προσαρτώντας τις ξένες περιοχές και οχυρώνοντάς τες, ξεκινούν από κει και βλάπτουν τους άλλους. Όποιος λοιπόν τιμώρησε τους ληστές και έγινε κυρίαρχος, δεν είναι δυνατόν να πει δικαιολογημένα, αν το ισχυριζότανε, ότι του ανήκουν όσα εκείνοι ξένα μέρη άδικα κατείχαν.

Μτφρ. Γ.Φ. Παπαλεξανδρής. [1939] χ.χ. Δημοσθένους Λόγοι. VI, Περί της ειρήνης, Περί Αλοννήσου, Περί των εν Χερρονήσω, Περί των προς Αλέξανδρον συνθηκών. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.

Ο Φίλιππος λέγει κατ' αρχάς, σχετικώς με την Αλόννησον, ότι μας την δίνει, ενώ ανήκει εις αυτόν, ισχυρίζεται όμως ότι σεις δεν έχετε δικαίωμα να την διεκδικήτε· διότι δεν κατέλαβε ούτε κατέχει νήσον ιδικήν σας. Και όταν επήγαμεν ως πρέσβεις προς αυτόν, μας έλεγε ότι κατέκτησεν αυτήν την νήσον αφαιρέσας αυτήν από τους πειρατάς και επομένως του ανήκει. Αυτό το επιχείρημα, ουδόλως στηριζόμενον επί του δικαίου, είναι εύκολον να του το αφαιρέσωμεν. Διότι οι πειραταί πάντοτε ξένους τόπους καταλαμβάνουν και χρησιμοποιούντες τούτους ως οχυρά ορμητήρια ληστεύουν τους άλλους. Αλλ' αυτός που τιμωρεί τους ληστάς και τους υποτάσσει, θα ήτο παράλογον εάν ισχυρίζετο ότι αυτά τα μέρη τα ξένα, που οι πειραταί κατείχον παρά το δίκαιον, καθίστανται κτήματα ιδικά του.

Ξενοφῶν, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, 8, 01-3

Αγωγή και εκπαίδευση των παιδιών*

ΞενοφώνΣκοπός του Ξενοφώντα με τη συγγραφή του έργου αυτού ήταν να καταδείξει το μεγαλείο της νομοθεσίας του Λυκούργου, στην οποία απέδιδε τη μεγάλη ισχύ και ευδαιμονία του σπαρτιατικού κράτους. Μετά την εξέταση των νόμων του Λυκούργου που καθόριζαν την αγωγή και τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών, ο Ξενοφώντας αναφέρεται στο θεσμό των πέντε Εφόρων...

Ἀλλὰ γὰρ ὅτι μὲν ἐν Σπάρτῃ μάλιστα πείθονται ταῖς ἀρχαῖς τε καὶ τοῖς νόμοις, ἴσμεν ἅπαντες. Ἐγὼ μέντοι οὐδ’ ἐγχειρῆσαι οἶμαι πρότερον τὸν Λυκοῦργον ταύτην τὴν εὐταξίαν καθιστάναι πρὶν ὁμογνώμονας ἐποιήσατο τοὺς κρατίστους τῶν ἐν τῇ πόλει. Τεκμαίρομαι δὲ ταῦτα, ὅτι ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσιν οἱ δυνατώτεροι οὐδὲ βούλονται δοκεῖν τὰς ἀρχὰς φοβεῖσθαι, ἀλλὰ νομίζουσι τοῦτο ἀνελεύθερον εἶναι· ἐν δὲ τῇ Σπάρτῃ οἱ κράτιστοι καὶ ὑπέρχονται μάλιστα τὰς ἀρχὰς καὶ τῷ ταπεινοὶ εἶναι μεγαλύνονται καὶ τῷ ὅταν καλῶνται τρέχοντες ἀλλὰ μὴ βαδίζοντες ὑπακούειν, νομίζοντες, ἢν αὐτοὶ κατάρχωσι τοῦ σφόδρα πείθεσθαι, ἕψεσθαι καὶ τοὺς ἄλλους· ὅπερ καὶ γεγένηται.

Σύνταξη

  Ειδ.πρ. Αρ(ἴσμεν ) Εμπρ. ως επιρ. τόπ. Ρ Επιρ. ποσ.Ρ Ρ Αρ Ρ Υρ
Ἀλλὰ γὰρ (ὅτι μὲν ἐν Σπάρτῃ μάλιστα πείθονται ταῖς ἀρχαῖς τε καὶ τοῖς νόμοις) ἴσμεν ἅπαντες
Υρ   Αρ Ρ Επιρ.χρ.απρ. Υαπρ. κτγ.πρσδ. Ααπρ.(καθιστάναι)
Ἐγὼ μέντοι οὐδ’ ἐγχειρῆσαι οἶμαι πρότερον τὸν Λυκοῦργον ταύτην τὴν εὐταξίαν
Ααπρ (ἐγχειρῆσαι) Χρ.πρ.(προτερ.) κτγ.(αποτελ.)Αρ. Ρ Αρ Γεν.διαιρ. Εμπρ.τόπ.Ρ  
καθιστάναι πρὶν ὁμογνώμονας ἐποιήσατο τοὺς κρατίστους τῶν ἐν τῇ πόλει ἐν τῇ πόλει
Ρ Αρ Αιτ.πρ. Εμπρ.τόπ.Ρ Επιθ.προσδ. Υρ+απρ.(δοκεῖν,φοβεῖσθαι) Ρ Αρ
Τεκμαίρομαι δὲ ταῦτα (ὅτι ἐν μὲν ταῖς πόλεσιν ταῖς ἄλλαις οἱ δυνατώτεροι οὐδὲ βούλονται δοκεῖν
Ααπρ Ααπρ.(δοκεῖν) Ρ(Αιτ.πρ.) Υαπρ. Κτγ.Υαπρ. Αρ Εμπρ.τόπ.Ρ Υρ
τὰς ἀρχὰς φοβεῖσθαι) (ἀλλὰ νομίζουσι τοῦτο ἀνελεύθερον εἶναι·) ἐν δὲ τῇ Σπάρτῃ οἱ κράτιστοι
Ρ επιρ.ποσ.Ρ Αρ Εμπρ.τρ.(ή αιτ.)Ρ Κτρ.Υαπρ. Ρ Εμπρ.τρ.(ή αιτ.)Ρ Χρ.πρ.(αόρ.επαν.παρ.-μέλ.)
καὶ ὑπέρχονται μάλιστα τὰς ἀρχὰς καὶ τῷ εἶναι ταπεινοὶ μεγαλύνονται καὶ τῷ ὑπακούειν (ὅταν καλῶνται)
τρ.μτχ.συν. τρ.μτχ.συν. αιτ.μτχ.συν. Υπθ.πρ.(προσδ.) Κτγ.προσδ.Υρ Ρ Αρ Επιρ.ποσ.
τρέχοντες ἀλλὰ μὴ βαδίζοντες νομίζοντες (ἢν αὐτοὶ κατάρχωσι τοῦ πείθεσθαι σφόδρα)
Αμτχ.(νομίζοντες) Υαπρ. Υρ. Ρ        
ἕψεσθαι καὶ τοὺς ἄλλους· ὅπερ καὶ γεγένηται.

Μετάφραση 1

Μτφρ. Π. Βλαχάκος & Γ.Α. Ράπτης. 2003. Ξενοφώντος Αγησίλαος. Εισαγωγή, μετάφραση, περίληψη, σχόλια Π. Βλαχάκος. Πρόλογος Δ. Λυπουρλής. Λακεδαιμονίων Πολιτεία. Εισαγωγή, μετάφραση, περίληψη, σχόλια Γ.Α. Ράπτης. Θεσσαλονίκη: Ζήτρος.

Όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε ότι στη Σπάρτη (οι πολίτες) είναι εξαιρετικά υπάκουοι στις αρχές και στους νόμους. Εγώ βέβαια πιστεύω ότι δε θα επιχειρούσε να επιβάλει ο Λυκούργος αυτή την ευταξία νωρίτερα παρά αφού εξασφάλισε τη συγκατάθεση των πιο ισχυρών παραγόντων της πόλης. Αυτά τα συμπεραίνω, διότι στις άλλες πόλεις οι ισχυρότεροι ούτε καν θέλουν να φαίνονται ότι φοβούνται την εξουσία, αλλά αυτό το θεωρούν ανελεύθερο· στη Σπάρτη όμως η ανώτερη τάξη και υπακούει στους άρχοντες και καμαρώνει με το ότι είναι ταπεινή και με το ότι όταν προσκαλείται, υπακούει τροχάδην και όχι βάδην, πιστεύοντας ότι αν αυτοί, κάνουν την αρχή να υπακούουν τυφλά, ασφαλώς θα ακολουθήσουν και οι άλλοι.

Μετάφραση 2

Μτφρ. Α.Ν. Διαμαντόπουλος. [1937] 1975. Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων Πολιτεία, Αθηναίων Πολιτεία. Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.

Όλοι βέβαια γνωρίζομεν ότι εις την Σπάρτην προ πάντων πείθονται εις τους άρχοντας και εις τους νόμους. Εγώ μάλιστα νομίζω ότι ο Λυκούργος ουδέ επεχείρησε να εγκαταστήση αυτήν την ευταξίαν πριν να εξασφαλίση εις τούτο την συγκατάθεσιν των ισχυροτέρων πολιτών. Συμπεραίνω δε τούτο από το ότι εις τας άλλας πόλεις οι δυνατώτεροι ουδέ θέλουν να νομίζωνται ότι φοβούνται τας αρχάς, αλλά θεωρούν τούτο ανελεύθερον· ενώ εις την Σπάρτην οι ισχυρότεροι πολίται και περιποιούνται μάλιστα τους άρχοντας και δια την ταπείνωσίν των καυχώνται, και προσκαλούμενοι δεν βαδίζουν αλλά τρέχουν δια να υπακούσουν· επειδή νομίζουν ότι αν αυτοί πρώτοι με ακρίβειαν υπακούουν, θα ακολουθήσουν και οι λοιποί.

Λυσίας*, Κατὰ Θεομνήστου, 30-31*

Εισαγωγή

ΛυσίαςΚάποιος Λυσίθεος, επικαλούμενος τις μαρτυρίες του κατηγόρου στην παρούσα δίκη και ενός ακόμη μάρτυρα, του Διονυσίου, είχε κατηγορήσει τον Θεόμνηστο ως ῥίψασπιν , γεγονός που του στερούσε το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή της πόλης. Ο Θεόμνηστος με τη σειρά του κατηγόρησε τον Διονύσιο για ψευδομαρτυρία, ενώ για τον ομιλητή στην παρούσα δίκη υποστήριξε ότι είχε προκαλέσει την εκτέλεση του πατέρα του, καταγγέλλοντάς τον στους Τριάκοντα. Έτσι ο ομιλητής τον κατήγγειλε για συκοφαντική καταγγελία ( κακηγορίαν ).

Ἐπίλογος: συμβουλή να αγνοηθούν οι ισχυρισμοί του αντιδίκου και προτροπή για την καταδίκη του Ο ομιλητής απέδειξε ότι ο ισχυρισμός του Θεόμνηστου ότι ο ίδιος είχε προκαλέσει τη θανάτωση του πατέρα του ήταν αβάσιμος (βλ. και ΛΥΣ 10.1–3) και προσπάθησε να ανατρέψει προκαταβολικά κάποια δικονομικού περιεχομένου επιχειρήματα που ανέμενε ότι θα επικαλούνταν ο κατηγορούμενος. Έπειτα συνέκρινε το ήθος του με αυτό του κατηγορουμένου, για να καταλήξει:

Κείμενο

[30] Ἀκούω δ’ αὐτόν, ὦ ἄνδρες δικασταί, ἐπὶ τοῦτον τὸν λόγον τρέπεσθαι, ὡς ὀργισθεὶς εἴρηκε ταῦτα ἐμοῦ μαρτυρήσαντος τὴν αὐτὴν μαρτυρίαν Διονυσίῳ. Ὑμεῖς δ’ ἐνθυμεῖσθε, ὦ ἄνδρες δικασταί, ὅτι ὁ νομοθέτης οὐδεμίαν ὀργῇ συγγνώμην δίδωσιν, ἀλλὰ ζημιοῖ τὸν λέγοντα, ἐὰν μὴ ἀποφαίνῃ ὡς ἔστιν ἀληθῆ τὰ εἰρημένα. Ἐγὼ δὲ δὶς ἤδη περὶ τούτου μεμαρτύρηκα· οὐ γάρ πω ᾔδη ὅτι ὑμεῖς τοὺς μὲν ἰδόντας τιμωρεῖσθε, τοῖς δὲ ἀποβαλοῦσι συγγνώμην ἔχετε.[31] Περὶ μὲν οὖν τούτων οὐκ οἶδ’ ὅ τι δεῖ πλείω λέγειν· ἐγὼ δ’ ὑμῶν δέομαι καταψηφίσασθαι Θεομνήστου, ἐνθυμουμένους ὅτι οὐκ ἂν γένοιτο τούτου μείζων ἀγών μοι.

Συντακτικές παρατηρήσεις

Μετάφραση 1

Μτφρ. Σ. Τζουμελέας, Λυσίας. Λόγοι. Μετάφραση, σχόλια. Ι–ΙΙ., εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1939.

Πληροφορούμαι δε, κύριοι δικασταί, ότι αυτός θα ισχυρισθή και τούτο, ότι δηλαδή οργισθείς είπε ταύτα, επειδή εγώ εβεβαίωσα την μαρτυρίαν του Διονυσίου. Σεις δε, κύριοι δικασταί, να έχετε υπ' όψιν σας, ότι ο νομοθέτης ουδεμίαν οργήν συγχωρεί, αλλά τιμωρεί τον κακολογούντα, εάν δεν αποδείξη, ότι είναι αληθή, όσα λέγει. Εγώ δε δύο φοράς μέχρι τούδε έχω μαρτυρήσει περί τούτου· διότι δεν εγνώριζον ακόμη ότι σεις τους μεν ιδόντας, όταν μαρτυρήσουν τους τιμωρείτε, τους δε ρίπτοντας τα όπλα συγχωρείτε. Περί τούτων μεν λοιπόν δεν ηξεύρω γιατί πρέπει να λέγω περισσότερα. Σας ικετεύω να καταδικάσετε τον Θεόμνηστον έχοντες υπ' όψιν σας ότι δεν δύναται για μένα να υπάρξη μεγαλύτερος αγών του παρόντος.

Μετάφραση 2

Μτφρ. Γ.Α. Ράπτης, Λυσίας. ΙΙ, Καταγγελτικοί Λόγοι. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Πρόλογος Χ. Τσολάκης, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2003.

Πληροφορούμαι, ακόμη, άνδρες δικαστές, ότι αυτός θα στραφεί και προς αυτό το επιχείρημα, ότι δηλαδή είπε αυτά, επειδή τσατίστηκε που εγώ επιβεβαίωσα την κατάθεση του Διονυσίου. Ασφαλώς εσείς, άνδρες δικαστές, έχετε υπόψη σας ότι ο νομοθέτης δε δικαιολογεί καμιά οργή αλλά τιμωρεί τον κακολόγο, αν δεν αποδείξει ότι είναι αληθινά όσα λέγει. Κι εγώ δυο φορές έχω καταθέσει γι' αυτόν. Γιατί, βέβαια, δε γνώριζα ότι εσείς τους μάρτυρες που έχουν δει (πράγματα) με τα μάτια τους τούς τιμωρείτε, ενώ τους ριψάσπιδες τους συγχωρείτε. Δεν ξέρω γιατί πρέπει γι' αυτά να πω περισσότερα. Εγώ λοιπόν, ζητώ από σας να καταδικάσετε το Θεόμνηστο, αναλογιζόμενος ότι δε θα υπήρχε δίκη σπουδαιότερης σημασίας για μένα από την προκείμενη.

...