→ Ιστορία → Νεότερη ελληνική ιστορία

Η ιστορική απόκρυψη (ΕΛΛΗ)

Α.Δ. Παπαγιαννίδης, εφ. Το Βήμα, 23/8/2006

Σήμερα, που όλα είναι γνωστά και ερευνημένα, μένουν στην Ιστορία γωνίες και πλευρές που δεν έχουν φωτισθεί, πολλές φορές ως συνειδητή επιλογή. Δύο παραδείγματα:

Λίγα στιγμιότυπα της ελληνικής Ιστορίας έχουν συζητηθεί (και μπει στο εθνικό πάνθεον) όσο ο τορπιλισμός της «Έλλης». Ωστόσο μόνο ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ -του ακόμη νεόκοπου και ενάντια-στο-ρεύμα τηλεοπτικού ΣΚΑΪ- ήρθε και εξήγησε διεξοδικά πώς το καθεστώς Μεταξά όχι μόνο προσπάθησε να λειτουργήσει κατευναστικά/ενδοτικά στις προκλήσεις που είχαν προηγηθεί του Δεκαπενταύγουστου του 1940, αλλά και «έθαψε» την ταυτότητα του επιτιθεμένου ωσότου οι ίδιοι οι Ιταλοί κοινολόγησαν το γεγονός. Κι αν ίσως αυτά υπήρχαν ως διάχυτη γνώση, το γεγονός ότι το Επιτελείο την έβλεπε να 'ρχεται την επίθεση και είχε συμβουλεύσει να μη σταλεί το εύδρομο «Έλλη» στην Τήνο ως λαμπρός όσο και απροστάτευτος στόχος (ας στελνόταν ένα απλό αντιτορπιλικό...), πλην ο υφυπουργός Ναυτικών επέμεινε «διά την λαμπρότητα της τελετής» να πλεύσει στη Μεγαλόχαρη ο κεντρικός αρμός του Στόλου, αυτό ποιος το έχει καταγράψει;

Δείτε και την, εξίσου ελληνική, συνέχεια: κάπου στη δεκαετία του ’50 -την εποχή της άναρχης και συχνά αρπακτικής ανοικοδόμησης της Ελλάδας- πηγαίνουν στο (ιερό, κατ' έτος εορταζόμενο, με στεφάνια και πανηγυρικούς και ταρατατζούμ) ναυάγιο και το κόβουν κομμάτι κομμάτι λαμαρίνες, το ανελκύουν, το πωλούν για σκραπ! Ποιοι; Ασαφές. Με τι άδεια; Πάντα όχι επίσημη, του επιτελείου ή του υπουργείου. [Για να μην κλείσει η αφήγηση μονόπλευρα κυνικά, μια συγκλονιστική σκηνή έδειξε μεταγενέστερους δύτες-ερευνητές να ανακαλύπτουν κάποια εναπομείναντα συντρίμμια στον βυθό και, συνειδητοποιώντας τι βρήκαν, να βγάζουν τους αναπνευστήρες και να φιλούν σταυροκοπούμενοι τα (γι' αυτούς) κειμήλια.]