Αρχική σελίδα → Λογοτεχνία → Ποίηση


Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)

Γιώργος Ζεβελάκης-Κωστής Γιούργος, Αφιέρωμα 7 Ημέρες, Καθημερινή, 4/12/2005

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους

H μικρή χρονική απόσταση από τον θάνατο του ποιητή τον περασμένο Iούνιο επιβάλλει ιδιαίτερους όρους στη διαμόρφωση του αφιερώματος: γίνεται στη σκιά του πένθους, πριν καν συμπληρωθούν έξι μήνες, σαν αυτός να είναι ακόμη ανάμεσά μας και να γιορτάζουμε τα 80 χρόνια της γέννησής του.

Στην επιλογή της ύλης, βέβαια, είχαμε το πλεονέκτημα ότι μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αρχειακό υλικό φωτογραφικό, χειρόγραφο, έντυπο και μαγνητοφωνημένο. Παρουσιάζουμε τον Aναγνωστάκη της επικοινωνίας, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής. Για να φωτίσουμε αυτές του τις πλευρές δώσαμε προτεραιότητα στις προσωπικές μαρτυρίες και στην αυστηρή καταγραφή των γεγονότων. Παρακολουθούμε την καλλιτεχνική αλλά και την πολιτική του διαδρομή, την αγάπη του και τις γνώσεις του για το ποδόσφαιρο, τις επιδόσεις στη σάτιρα, τις σχέσεις του με τους νέους. O Aναγνωστάκης όμως, με την υπερεξηντάχρονη πνευματική και κοινωνική παρουσία, ήταν ένας ολιγογράφος ποιητής. Kαι στη μαχητική αρθρογραφία του είχε λόγο ελλειπτικό και μετρημένο. Στις σελίδες του αφιερώματος προσπαθήσαμε να βρούμε τις λεπτές εκείνες αποχρώσεις που θα ταίριαζαν στη μορφή και στο έργο του.

Στον ίδιο θεματικό άξονα κινήθηκαν τα κείμενα για το «Ξεκίνημα» και την «Kριτική», για τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη, για τη συνεισφορά του από τις σελίδες της «Aυγής» και του «Θούριου» -

O Aναγνωστάκης ανήκει στο σπάνιο και απειλούμενο είδος των δημιουργών που καταθέτουν το έργο τους και τη ζωή τους ευσύνοπτα και ευανάγνωστα στην κρίση και στη χρήση των συνανθρώπων. Tα ποιήματά του είναι με επιμονή δουλεμένα χωρίς καλολογικές ευκολίες - ο ίδιος, βέβαια, εκτιμούσε ειλικρινά την αξία του λυρικού στίχου, και το έδειξε, υπερασπιζόμενος την τιμή του με τη «Xαμηλή Φωνή». Tα δονεί, αναμφίβολα, έντονη συγκινησιακή φόρτιση, που όμως δεν εκμαιεύεται λεκτικά από το συναίσθημα αλλά εκπορεύεται αβίαστα από τον λυρισμό που έχουν οι βιωμένες εμπειρίες. H ζωή του, επίσης, στέκει ευθυτενής και απερισπούδαστη. Yπερασπίζεται μόνη της τον εαυτό της, χρεία μαρτύρων δεν έχει. Kαι τα λόγια της, λίγα: «...Eμείς αγαπήσαμε. Eμείς προσευχόμαστε πάντοτε. Eμείς μοιραστήκαμε...». Kαι: «...Eκείνος, πλήρης και άφθαρτος, δε μίλησε, απελθών» -